Pangungulila ng MAGULANG..

Araw ngaun ngaun ng mga manggagawa,,syempre ksali tau jan,pati n rin an gating mga magulang..,, Kelan b ang araw ng mga magulang??.meron nga bah!!.kung kelan man un d k alm,,,pero pra s akin everyday is parents day ...e2ng kwento pong e2 ay iniaalay k s lahat ng mga magulang,at syempre lalong lalo n s aking mahal n papang(R.i.P)at s aking ng-iisang ba2e s buhay k..ang aking mamang.. ang kwentong e2 ay nangyayari s realidad....s totoong buhay...d man s atin ...malay ntin nangyayari s iba...

Pangungulila ng MAGULANG..

....Huwebes ng hapon noon, galing ako sa isang party at my konting inuman... pagkatapos mkaubos ng dalawang bote ng san mig lyt, nagpaalam na ako.... Pra kcing bbagsak ang malaks n ulan, mhrap kcing abutan ng ulan sa daan lalo pa't medyo nkainom. Hbang bnabaybay k ang daan pauwi s aming tahanan, bgla ng lng tumirik ang sskayan ko sa daan... no choice ak ,kuns kailangan kong babaina para tignan at ayusin ang makina. S swerte k nman talaga wla pla ang tools ko s ssakyan nsa hiraman pala ,ayan n at pabagsak n ang naipon ng ulap n ulan... s di kalayuan, May natanaw akong mga bahay,ako'y nagbakasakali akong pumunta at hihingi ng tulong... sakto may lumabas n isang matandang lalaki, siguro mga 68-70 yrs old na...ang nagmagadang loob n tumulong s akin...

" Magandang hapon po 'tay,ako nga po pla c james mercado, nasiraan po kasi ako eh, di ko po nadala ang gamit ko,baka po meron po kau khit lyabe at pliers jan?" ngumiti sya sa akin, maya maya at bumalik at may bitbit na bag at dalawang payong, iniabot sa akin. Sumama pa sa akin ang matandang lalaki...npag-alaman k n may malaking deperensyang ntamo ang sskayan k,at napaicp ak n e2 ung cnsabi nilang ngkataon n tinamaan ako ng malas. Inaya ako ng matandang lalake n magkape muna sa kanila, nkakahiya man pero sumunod ak dahil ramdam k nrn ang lamig ng buhos ng ulan at mdyo basa n rn ang damit k.

Sa Pagpasok namin s kanyang bahay ay nakita ko na hindi msyadong maayos ang loob nito... at humingi ng pasensya ang matandaat d2 k npag-alaman na nag-iisa n lng sya s bahay.at duon k rn nlaman ang kanyang panagalan..sya c Mang Ben, dati dw syang dyipney driver nung kbataan p nya,,.pinaupo ak ni mang ben s knyang sala, maalikabok pero aus lng... pumunta sa kusina c mang ben pra magtimpla ng kape, iika-ika syang nglakad, sanhi cguro ng kanyang rayuma.inikot k ang aking paningin s kanyang sala my nkita ak sa dingding ng kanyang bahay n nakakwadrong larawan... ang kanilang family picture n mag-anak ,s ibaba ng picture nla ay may 2 pang larawan isang lalaking at s katabi ay isang babae n parehong nakatoga.. mga anak nya.., Malinis ang mga kwadro, halatang kapupunas pa lang at parang ayaw padapuan ng alikabok.

di nagtagal lumabas n c mang ben n my dalang 2 tasa ng kape., mejo hindi mganda ang pgkakahugas ng tasa pero s hiya ko at nkramdam dn ak ng lamig s ktawan kaya kinuha k ang isang tasa ng kape, pra n rin mainitan ang aking sikmura.

habang kmi ay ngkkape ngsalita c mang ben at cnbi nya n " kung gusto mo anak... ano nga ba uli pangalan mo? " tanong nya sa akin, " James po", sagot ko naman. " kung gusto mo James eh sayo na lang yang mga gamit ko, wala na rin namang gagamit nyan dito... mahina na ako ngayon James, di ko na kaya na magdrive pa uli."

" naku wag na po, meron po ako nasa hiraman nga lang kaya di ko nadala, asan po mga anak nyo?" tanong ko

" Si Alvin, Engineer ko yan... may pagmamalaking itinuro ang litrato sa ding-ding... nasa Saudi na ngayon, yan naman babae sa litrato c Anna... nakapag asawa ng taga Cebu at doon na nanirahan... yun naman maybahay ko limang taon na ang nkaraan ng akoy kanyang iniwan, nag-iisa na lang ako ... kahit mahirap kinakaya ko. Itong bahay na ito kasi ang kaisa-isang ala-ala ko ng aking pamilya, dito ko binuhay ang asawa ko at ang dalawa kong anak. Pinagbili ko na rin yung jeep ko, sapat na naman napatapos ko na ang dalawa kong anak at may maganda na silang buhay, may sarili na rin silang pamilya at bahay",

" Hindi po ba sila dumadalaw s inyo, I mean ... sino pong tumitingin sa iyo dito, mahirap po ang mag-isa lalo na sa edad nu ngaun?"

" isang taon na siguro na walang dumadalaw sa akin dito, minsan tumatawag naman sila sa cellphone... kahit n di ko masyado ginagamit yang cellphone, araw-araw naghihintay ako sa tawag nila... kahit boses lang nila masaya na ako, basta maramdaman ko lang na naaalala nila ako. Mababait naman ang mga anak ko, buwan-buwan may natatangap akong pera sa bangko, pero di ko naman ginagalaw... pag-namatay ako kasama yun sa ipapamana ko sa mga apo ko. Yung kapitbahay jan sa kabila, tuwing umaga binibisita nila ako at dinadalhan ng pagkain, nagbibigay na lang ako sa kanila ng konting pera pamalengke".

"Hindi po ba kayo nahihirapan?"

" mahirap iho, lalo na pagnakakaramdam ako ng pananakit ng katawan... pero siguro ito ang buhay ko, pag may nasakit sa akin iniisip ko na lang na bunga ito ng walang tigil kong pagtratrabaho noon upang mapatapos ko ang mga anak ko tapos mawawala na ang sakit. Yung ala-ala ng masayang buhay namin noon ang gumagamot sa akin, sana nga lang minsan maalala naman nila akong dalawin dito, gustong-gusto ko na rin silang makita lalo na ang mga apo ko. Masarap siguro yung mga araw na kasama ko sila dito, alam mo ba si pareng Simeon jan sa kabila, hindi nya napag-aral ang mga anak nya kaya hanggang ngayon sa kanya pa rin nakatira... kaya lagi nyang kasama yung mga anak nya at mga apo.... Mahirap yung buhay nila, minsan walang trabaho ang mga anak nya... yun ang ayaw kong mangyari sa mga anak ko, gusto ko maayos ang buhay nila... pero alam mo, Masaya si pareng Simeon, lagi ko syang naririnig na tumatawa kalaro ang mga apo nya... minsan naiingit ako, iniisip ko na lang na mas masaya ang mga apo ko sa buhay nila ngayon".

" paano po pag may sakit kayo, sino po ang tumitingin sa inyo?"

" mga kapitbahay k lng james, sa kanila na rin ako nagpapabili ng gamot... sapanahon na may sakit ako doon ako nakakaisip ng matinding depresyon at pangungulila, sa totoo lang ay nagtatampo ako sa mga anak ko, pagkatapos ko silang mahalin at bigyan ng magandang buhay ay hindi na nila ako naalala na dalawin dito... kahit dalaw lang o tawag s cellphone, yung marinig ko lang na.... o tatay buhay ka pa ba? masaya na ako nun... pero iniisip ko rin na responsibilidad ko na bigyan sila ng magandang buhay at papagtapusin ng pag-aaral at responsibilidad ko rin na maging mabuting ama sa kanila... alam ko hindi na magtatagal at magkakasama na rin kami ng asawa ko, hiling ko lang na sana bago mangyari yun ay makasama ko ang mga anak at apo ko."

" ayaw nyo po bang tumira sa kanila?"

" magiging pabigat lang ako sa kanila, ayaw kong bigyan ng isipin ang ang mga anak ko, dito na lang ako sa lumang bahay namin, bibilangin ang mga patak ng ulan, siguro pagkatapos ng isang libong tag-ulan maalala na rin nila akong dalawin dito. Alam mo ba james birthday ko ngayon? kaya matyaga akong naghihintay ng tawag nila. Kung hindi naman sila makatawag iisipin ko na lang na siguro ay busy sila sa kanilang buhay... mahirap kumita ngayon at kailangan nilang magtrabaho ng hindi naabala".

Napalunok ako saa king mga narinig, naawa ako sa kanya...
" Ikaw James, may magulang ka pa ba?
" Nanay ko na lang po, nasa ilocos kasama ng isa niyang kapatid."
" kailan mo sya huling dinalaw?" tanong nya... hindi ako nakapagsalita, huli akong pumunta sa ilocos noong pasko... malapit na naman ang pasko hindi pa uli ako nakakapunta doon.

" sana madalaw mo uli ang iyong magulang James, sigurado ako... gustong-gusto ka na nyang makita katulad ng kagustuhan kong makita ang mga anak at apo ko... subukan mo, alam ko magiging maligaya sya"

Tumila na ang ulan, nagpaalam na ako, nagpasalamat... nagpasalamat din sya sa akin, nakita ko sa mga mata nya na talagang sabik sya sa kausap, sabi nya ay magkwentuhan pa kami habang hinihintay ang tawag at batiin ng sya happy bday ang kanyang mga anak,at pati rn ak nsabik n hitayin ang tawag ng kanyang mahal n anak,pero sayang at hndi k n rn nhintay ang mga sumunod pa n nangyari ,kc dumating na ang towing truck n hihila sa sasakyan ko para dalhin sa talyer. Nangako na lang ako na dadalawin ko sya pag may libreng oras ako.

mkaraan lng ng isang lingo, naisipan kong dalawin si mang ben pero pg dating s tirahn ni mang ben sarado ang bahay... nagtanong ako sa kapitbahay nya at nalaman ko na namatay na pala si mang ben tatlong araw n ang nakalipas, pagkatapos paglamayan ng dalawang araw, pina-cremate ang mga labi ni mang ben at dinala ng kanyang mga anak ang abo nya. Aalis na sana ako pero pinigilan ako ni mang Simeon,may iniabot sa akin n isang bag, yun ang bag na pinahiram sa akin ni mang ben...nung ako'y nasiraan ng ssakyan..

" bilin ni Ben ay ibigay ko raw syo kung sakaling babalik ka, kakailangan mo daw ito sa pagbalik mo sa Ilocos, baka ka daw masiraan ka ulit sa daan".

Hindi ko napigilan ang pagpatak ng luha ko, ramdam na ramdam ko ang pangungulila ni mang Ben sa kanyang mga anak at apo.s pag-uwi k ng bahay habang nsa byahe ak nagdesisyon ako, magfifile ako ng bkasyun s aking opisina... uuwi ako sa amin s ilocos para dalawin ang nanay ko, tama si mang Ben.. Nangungulila ang aking mahal n ina at nsasabik n mkita at mayakap ako.

Mensahe ng isang magulang:

Anak.., kung nasaan ka man sana maalala mo ako
Sana dalawin mo ako kahit minsan lang.
Sabik na akong makasama at makausap at higit s lahat ang mayakap kang muli.
Kung may pagkukulang man ako... patawad anak,
Gusto kong malaman mo... mahal kita higit sa pagkakaalam mo...

Sa mga anak n katulad ko:

wag sana nating talikuran ang ating mga magulang ng basta basta n lng,,isipin sana ntin ang kanilang sakripisyo at hirap n ibinigay s atin,,isusubo n lng nla s bibig nla ung pgkain,,ibbgay p nla sa atin pra lng d tau mgutom..,oo nga't responsibiladad nla tau..,, pero meron dn taung responsibildad s knila, ang knilang pgtanda,,kng mttandaan nu po ung una kng isinulat d2,, ttanda rn tau gaya nla..ang ating mga magulang ang ng-mold s atin,,cla ang rason kng nasan tau ngaun..