1. Home
  2. Stories
  3. Tag-ulan: Unos, Bahaghari (Last Part)
Filipino Sex Stories

Tag-ulan: Unos, Bahaghari (Last Part)

13 minutes
"Nasiyahan ka ba?" Tanong niya sa akin. "Ako, nasiyahan ako," dagdag pa niya.

Bumangon ako, "Kukuha ako ng tubig," sagot ko. Pero hindi ko siya nilingon.

"Si Raine, nasiyahan siya kay Leo."

Shit! Si Raine na naman!

Agad ko siyang binalikan. Madiin kong hinawakan ang kanyang mukha. "Ayoko nang marinig ang pangalan niya. Naintindihan mo?!"

Ngiti lang ang isinagot niya sa akin. Ngiti na parang may napagtagumpayan siyang isang bagay. At ang kasunod niyon ay bigla ko na lang naramdaman na hawak na naman niya ang ari ko.

"Lanina," sabi niya.

"Ha?"

"Lanina ang pangalan ko."

"La..ni..na.."

"Oo, Lanina. Tandaan mo 'yan."

"La..ni..na.."

"Tama, hindi mo na kilala si Raine. Ako si Lanina. At sa akin ka lang."

"Sa 'yo ako, Lanina."

Muling nagsalubong ang aming mga labi at muling naglakbay ang aming mga palad sa isa't isa na parang hindi alam kung saan pipirmi. Nagpunta kami sa aking kwarto nang hindi naghihiwalay ang aming mga labi. Sa kwarto kung saan una ko siyang nakita na inakala kong panaginip lamang. At doon, muli kaming naging isa.

***

Nagising ako sa kaniyang halik.

"Hindi ka pa ba napapagod?" Tanong ko sa kanya.

"Hindi ako mapapagod sa 'yo," tugon niya. "Halika!"

Hinila niya ako para bumangon. Hinila na rin niya ako palabas sa kwarto. Hanggang sa hinila na niya ako hanggang sa pinto palabas ng bahay.

"Saan tayo pupunta?"

"Sa labas lang."

"Umuulan pa."

"Ayaw mo ba gawin 'yon sa ulan?"

"Ha?"

"Gawin natin sa ulan."

"Baka may makakita sa atin."

"Walang lumalabas na tao ngayon, saka gabi na."

"Gabi na?"

Tuluyan na niyang binuksan ang pinto. Gabi na nga at malakas ang ulan. Grabe! Ganoon na katagal ang aming mga ginawa? Ni hindi ko na mabilang kung ilang beses.

Hila pa rin niya ako. Ramdam ko na ang lakas ng ulan na bumubuhos sa aking katawan. Malamig. Pero tila walang pakialam ang aking katawan sa lamig dahil alam nitong may init na paparating. Kakaiba ang kabog sa aking dibdib. Parang may halong pananabik.

Nakarating kami sa ilalim ng puno ng acacia.

"Gawin natin dito, Orin."

"Oo, Lanina," maikli kong sagot sa kanya. At ngayon ay sunod-sunuran na naman ako sa aking katawan.

Nagsimulang uminit. Balewala ang ulan. Balewala ang hangin. Balewala ang lahat nang nagsimula akong pumikit at ninamnam ang kanyang labi. Nawalan ako ng pakialam sa paligid nang magsimulang magsanib ang aming mga katawan. Sumayaw kami sa ritmo ng panandaliang ligaya.

***

"Nasaan tayo?" tanong ko. Nagulat ako nang muli kong idilat ang aking mata. Hindi ko alam ang lugar na ito. Kakaiba ang lugar na ito. Umuulan sa buong paligid. Basang-basa ako pero hindi ko nararamdaman ang lamig ng tubig na dumadampi sa aking balat. Kahit nasa loob kami ng isang silid ay umuulan din.

"'Wag kang mag-alala, Orin," sagot sa akin ni Lanina. Niyakap niya ako. "Andito ka kung saan walang magtataksil sa 'yo. Hindi ka masasaktan. Ako ang mag-aalaga sa 'yo. Mamahalin kita. Puro sarap ang mararamdaman mo dito."

"Ano'ng lugar ito?"

"Huwag mo nang itanong. Nakarating ka na nga sa langit di ba? Ano'ng kinakatakot mo sa lugar na ito?"

"P..pero..."

"Hindi ba't sinabi kong sa akin ka lang?!" tumaas ang boses niya.

"Sorry, Lanina. Oo, sa 'yo ako."

"At dito ka lang sa akin, Orin."

"Oo, dito lang ako."

"Magpapakaligaya tayo dito. Paliligayahin kita palagi at kung kailan mo gustuhin."

"Paliligayahin din kita, Lanina. Kahit kailan mo rin gustuhin."Ano bang pinagsasasabi ko? Bakit parang kusang nagsasalita ang aking bibig at sumasagot sa kanya?

"Kung ganoon, paligayahin mo akong muli ngayon."

Pinaupo niya ako at kumandong siya sa akin. Hinalikan niya ako at gumanti rin naman ako sa paghalik. Pinipigilan ko ang sarili kong halikan siya ngunit ayaw sumunod ng katawan ko sa akin. Ang isip ko ay nag-uutos na itulak siya pero sa halip ay niyapos ko siya nang mahigpit.

Heto na naman. Magsasama na namang muli ang aming mga katawan.

"Lanina?!" tawag ng isang babae na paglingon ko ay nasa may pintuan lamang ng silid. Napabalikwas si Lanina at mabilis na umalis sa pagkakakandong sa akin.

"Rana!" padabog na sigaw ni Lanina. "Hindi ka ba marunong kumatok?"

"Siya ba si Orin?" Lumapit siya sa akin. Tinitigan ako mula ulo hanggang sa paa. "Mas gwapo, matipuno at matikas pala siya sa malapitan. At matikas rin ang tindig nito." Akmang hahawakan niya ang aking ari ay tinapik siya ni Lanina.

"Akin 'yan, Rana!"

"Hahaha! D'yan ka talaga nabaliw, ano?"

"Ano ba'ng kailangan mo?"

"Siya." ngumuso si Rana patungo sa aking direksyon.

"Akin nga siya!"

"Biro lang. Ano ka ba?"

"'Wag na 'wag kang makakalapit kay Orin!"

"Kahit tikim lang?"

"Hindi nga!"

"Hahahahaha!"

"Ano nga'ng kailangan mo?"

"Sobra ka naman. Gusto lang naman kitang makita sa pagbabalik mo. Maling pagkakataon lang dahil papunta ka yata sa langit."

"Ikaw ha?" sabi ni Lanina at niyakap niya si Rana.

"Nagtagumpay ka, Lanina."

Nagtagumpay? Saan? Sa akin?

"Oo, Rana. Akin na siya."

Ako nga. Pero paanong napagtagumpayan ako? Bakit?

"Nagpakita ka na ba kay Anitun Tabu, sa iyong ina?"

"Naku! Hindi pa! Lagot ako."

"Baka magwala na naman 'yon. Alam mo naman 'yon."

"Oo nga. Puntahan natin."

"Ikaw na lang. Bantayan ko na lang si Orin dito."

"Rana!??!"

"Hahaha! Biro lang. Halika na sa iyong ina."

"Orin, dito ka lang ha? Baka hinahanap na ako ni ina. Babalik ako agad. Pagbalik ko, punta tayo sa langit." Sabi ni Lanina sa akin sabay kindat.

Lumabas sila ni Rana ng silid nang naghaharutan.

***

Iniikot ko ang buong silid habang nagmamasid sa kakaibang paligid nang makarinig ako ng isang pamilyar na tunog. Tunog iyon ng ambulansiya. Agad akong naghanap ng bintana. Medyo may kataasan ang nag-iisang bintana. Wala naman akong makitang maaari kong tungtungan kaya tinalon ko ito. Kumapit ako sa gilid ng bintana at pilit kong iniangat ang aking sarili para makadungaw. At halos mahulog na ako sa aking nakita.

Kitang kita ko ang harapan ng aking bahay. Hindi na umuulan doon. Naroon din ang ambulansiya. May ipinasok sila sa loob ngunit hindi ko na naabutan kung sino. Naroon din si Nim, Kul at isang babaeng pamilyar sa akin ang itsura.

"Nim!!! Kul!!!" sigaw ko. Lumingon sa aking direksyon ang babae. Umiiyak ito. Parang kinurot ang aking puso nang makita kong umiiyak siya. Kinawayan ko siya, ngunit hindi naman yata niya ako nakikita. "Andito ako, Miss! Nim! Kul!" Hindi ko alam pero parang hindi nila ako naririnig at nakikita. Sumakay na rin sila sa ambulansya.

"Orin? Ano 'yon? Bakit ka sumisigaw?" si Lanina. "Bumaba ka d'yan!" Nasa likod ko na silang dalawa ni Rana.

"May ambulansiya sa bahay," sagot ko.

"Ito na ang bahay mo, Orin."

"Pe..pero.."

"ITO ANG BAHAY MO! Naintindihan mo?!"

"Sorry, Lanina." Bumaba ako sa pagkakalambitin ko sa bintana. Agad naman akong sinalubong ng yakap ni Lanina. Napakahigpit ng yakap niya. Yakap na nagsasabing manatili lang ako sa kanyang tabi.

"Lanina, labas na muna ako," sabi ni Rana. "Higpitan mo ang yakap kay Orin, baka kumawala 'yan. Ikaw rin. Masasayang ang pinaghirapan mo." At lumabas na ito ng silid.

"Ano'ng ibig niyang sabihin?" Tanong ko kay Lanina.

"Wala iyon," mabilis na tugon ni Lanina. "Ano'ng nakita mo? Sino'ng nakita mo?"

"Si Nim, si Kul, at isang babae na hindi ko maalala kung sino. Pero pamilyar siya. May isinakay sila sa ambulansya pero di ko nakita kung sino."

"Makinig ka," hinawakan niya ang aking mukha at iniharap sa kanya. "Kung anuman 'yong nakita mo doon, kalimutan mo na lang. Magpakasaya na tayo dito. Pwede ba 'yon?"

'Orin, gumising ka, please. Ano bang nangyari sa 'yo?' Bigla ko na lamang narinig ang boses ng isang babae. Pamilyar ang boses na iyon sa akin. Ngunit hindi ko matandaan kung sino ang nagmamay-ari ng boses.

"Pero, Lanina...."

'Orin, please, gumising ka.....'

"May problema ba, Orin?" tanong ni Lanina. Tumayo siya at ikinandado ang pintuan ng silid.

'Orin... Mahal na mahal kita. Gumising ka na...'

"Mahal....."

"Mahal kita, Orin," sabi ni Lanina. "At mahal mo rin ako. Mahal na mahal mo ako. At tanging ako lang."

'Orin, please.....'

"Punta ulit tayo sa langit, Orin. Magpakaligaya tayo." Sabi sa akin ni Lanina habang dahan-dahan siyang lumalapit sa akin.

'Orin......'

"Arrrrgggghh!" Biglang sumakit ang ulo ko. Napahawak ako nang madiin sa aking magkabilang sintido.

"Orin?! Ano'ng nangyayari?"

"Ansakit! AAAAHHHHRRRRRGGGGGHH!" Bumagsak ako at halos mamilipit na sa sobrang sakit.

"Rana!!!! Tulungan mo ako dito! Si Orin!"

Ngayon lang ako nakaramdam nang ganitong klase ng sakit sa aking ulo. Parang pinipiga ang aking utak. Napakasakit. Sinubukan kong dumilat pero napakalabo na nang aking nakikita. Hanggang sa namuti na ang aking paningin. Sumisigaw ako pero hindi ko na naririnig ang aking boses. Hindi ko na alam kung ano'ng nangyayari sa akin. Mamamatay na ba ako?

BAHAGHARI
Alam kong dinala nila ako sa kung saan. Naaaninag ko si Lanina at Rana pero malabo talaga. Naririnig ko sila pero hindi ko maintindihan. Isang boses lang ang naririnig ko nang malinaw. Isang boses na alam kong kilala ko ang nagmamay-ari pero hinding hindi ko maalala. Pinipilit kong alalahanin pero lalong sumasakit ang aking ulo.

"Orin, please, gumising ka na, kailangan pa natin mag-usap."

Puro pakiusap. Kilala niya ako. Kaya naman sigurado akong kilala ko siya.

***

"Kinakabahan ako, p're," sabi ko kay Nimuel.

"Wag kang kabahan, pare. Ano ka ba? Antagal mong hinintay ang pagkakataong 'to. 'Wag mo nang palampasin."

"Hindi ko alam e. Baka hindi pa siya handa?"

"Pare, matagal na kayo. Kung sa palagay mo ay kulang pa ang ilang taon ninyo bilang mag-boyfriend/girlfriend, e ikaw ang bahala. Baka naman ikaw ang hindi handa? Hahaha!"

"Hindi, pare. Matagal ko na ngang gusto e."

"'Yon naman pala e. Take the risk! Yes or no lang naman pwede niya isagot sa 'yo e. May 50% ka nang chance."

"Paano kung 'no' ang isagot niya?"

"Puta e 'di magbigti ka!" Nagulat ako sa biglang pagsagot ni Kul. Nasa likod ko na pala siya at nakikinig sa usapan namin.

Binatukan ko siya. Habang si Nimuel naman ay hindi na napigilan ang paghalakhak.

"Hihintayin mo bang matapos 'yong kanta na pina-play mo bago ka mag-propose? O gusto mo ako na mag-propose kay Raine? 'Pag umoo 'yon sa akin 'wag kang iiyak iyak d'yan!" Sabi ni Nimuel at mabilis na kinuha sa akin ang isang maliit na kahon na naglalaman ng singsing.

Akmang papalapit na siya kay Raine. Hinabol ko siya at inagaw jang singsing.

Kasunod ko pala si Kul. At ang walang hiya, itinulak ako. At ngayon ay napaluhod ako sa harapan ni Raine.

"Nagkukulitan na naman kayong tatlo. Malapit na akong magselos sa kanila."

Sakto! Salamat sa pagkakataon at mga walang hiyang kaibigan. Ngayon ay nakaluhod ako sa harapan ng nag-iisang babaeng aking minamahal habang kami ay napapalibutan ng iba pa naming mga kaibigan.

Habang ang iba ay nagtatawanan dahil sa aking pagkatisod, "Raine, huwag mo muna akong hilahin para tumayo. Alam kong alam mong mahal na mahal kita. Pero kung binabalak mo akong hilahin ngayon para tumayo, tanggapin mo muna ang singsing na ito." Kinuha ko ang kahon. Binuksan ito at ipinakita sa kanya ang singsing. "Pakasalan mo ako at magkasama nating hihilahin ang isa't isa, iangat sa bawat pagsubok ng buhay na ating haharapin. Walang bibitaw. Tanggapin mo sana."

Naghiyawan ang aming mga kaibigan. Ngunit hindi iyon ang nais kong madinig. Nakatitig ako sa mata ni Raine na nangungusap na sumagot siya ng 'oo'.

"Walang bibitaw, Orin." Napaluha si Raine. At napaluha na rin ako. "Oo. Pakakasalan kita." Hinila niya ako patayo, isinuot ko sa kanya ang singsing, at niyakap namin ang isa't isa. "Mahal na mahal din kita."

***

"Orin, mahal, 'di ba sabi mo walang bibitaw?" Heto na naman ang boses. Boses na umiiyak at nagdadalamhati. Pero ngayon ay naaalala ko na siya, si Raine.

Panaginip? Hindi! 'Yon ang proposal ko kay Raine.

"Hindi ako nagtaksil sa 'yo, Orin. Nakwento sa akin ni Nim pero hindi ko alam kung paano nangyari ang sinasabi niya na nakita mo."

Hindi nagtaksil? Pero kitang kita ko.

"Please, Orin, gumising ka na at mag-usap tayo. Ipaliwanag mo sa akin ang nangyari at ipapaliwanag ko din sa 'yo ang side ko. Pero hindi ako nagtaksil sa 'yo. Gumising ka na, please!"

Gumising? Paanong tulog ako?

Nakikita ko ngayon si Lanina at Rana na nakatalikod sa akin at may pinag-uusapan pero hindi ko maintindihan. Hindi ko alam kung saan nagmumula ang boses si Raine. Pero paanong kinakausap niya ako? Nakikita niya ba ako?

"Sabi mo walang bibitaw, 'di ba? Hindi ako bumibitaw, Orin. 'Wag mo naman akong bitawan."

"Gising ka na pala, Orin." Bigla ko na lang narinig si Lanina. Hindi gaya kanina na hindi ko maintindihan ang kanilang mga sinasabi.

"Si Raine?" Tanong ko.

Nabigla ang dalawa.

"Nim, nagsalita si Orin. Binanggit niya ang pangalan ko. Orin? Orin?"

Malinaw kong naririnig si Raine pero wala siya dito sa aking tabi. Wala rin dito si Nim. Ano ba talaga'ng nangyayari?

"Raine?!" Muli kong banggit.

Napansin kong may ibinulong si Rana kay Lanina.

"Hindi maaari ito," sabi ni Lanina. "Iwan mo muna kami, Rana."

Umalis si Rana at agad naman akong siniil ng halik ni Lanina. Mabilis siyang pumaibabaw sa akin.

"Orin?! Orin! Ano'ng nangyayari sa 'yo?! Nurse!" Sigaw ni Raine.

Ano'ng nangyayari sa akin? Nurse? Nasa ospital ako? 'Yong ambulansya kanina.....

Agad kong naitulak si Lanina. Hindi gaya sa naunang nangyari sa amin na hindi ko maigalaw ang aking katawan. Ngayon ay may lakas ako para maitulak siya. Malakas ang paglagabog nang siya ay tumama sa kahoy na pader ng silid.

"Raine! Raine!" Buong lakas kong isinigaw ang pangalan ng aking pinakamamahal.

Pinilit kong bumangon. At nang ako ay makaupo, biglang nagliwanag ang paligid. Si Raine, nakayakap siya sa akin at umiiyak. Naroon din si Nim na itinatayo ang poste ng dextrose. Si Kul naman ay nasa may pintuan na may dalang supot. At may isang nurse na umaalalay sa akin. Wala sa paligid si Lanina, at wala na ako sa silid kung saan niya ako dinala.

"Raine?" Niyakap ko rin siya. "Bakit ako nandito?"

"Mahal naman, 'wag ka na ulit bibitaw ha?"

"Tahan na, mahal ko," sagot ko. "Gusto ko nang umuwi."

"Nakauwi ka na, Orin, mahal," kinuha niya ang aking kamay at inilagay sa kanyang dibdib. "Dito, sa puso ko, nakauwi ka na. Nakabalik ka na. Salamat, mahal ko."

***

Sa kabila ng mga kaganapan, hindi pa rin kami makapaniwala sa nangyari. Naospital ako, pero wala akong sakit. Pagod at stress lang daw.

Naikwento ko kay Raine ang buong pangyayari. Hindi siya makapaniwala ngunit pinaniniwalaan niyang may kababalaghan. Naikwento rin niya ang side niya at naniwala akong hindi nga siya nagtaksil sa akin. At naniniwala rin ako na may naganap na kababalaghan. Kung ano man iyon ay hindi talaga maliwanag.

Narito na kami ngayon sa labas ng bahay. "Salamat sa paghatid, Nim, Kul." Laking pasalamat ko at mayroon akong mga kaibigan na gaya nila.

"Wala 'yon, pare. Magpahinga ka," sagot ni Nimuel. "At 'wag ka daw ulit bibitaw kay Raine. Hahaha!"

"Hoy, Raine! 'Wag mo muna papagurin si Orin ha? Nanghihina pa 'yan."

"Baliw ka, Kul!" Sagot naman ni Raine sabay hampas kay Kul.

"Masaya akong nakikita kayong matatag," sabi ni Nim. "Gaya nitong puno ng acacia na ito. Itong punong 'to. Ilang bagyo na ang dumaan pero nakatayo pa rin. Kasi, hinayaan n'yang bumagsak sa lupa ang mga dahong nabubulok na sa kanyang mga sanga. At ginamit niya ang mga iyon para maging pataba sa kanyang ugat."

"Nagsermon na naman," pabulong na sabi ni Kul na dinig naman din naming lahat. "So deep! Nakakalunod!"

"Hanga lang ako sa pagmamahalan ng ating mga kaibigan. Tumatagal, tumitibay."

"Hindi pa lasing 'yan," sagot muli ni Kul.

"Pumasok na nga muna tayo sa bahay," anyaya ko.

"Naku, uuwi na kami. Si Raine na bahala sa 'yo."

"Raine ha? Pagod pa 'yan."

"Lumayas na nga kayo," natatawang sagot ni Raine. "Ingat sila sa inyo!"

Umalis na ang dalawa kong tropang baliw. At kami ni Raine ay pumasok na bahay. Isasara na sana ni Raine ang pinto nang umihip ang malakas na hangin papasok sa bahay.

Mula sa hangin ay nagmula ang nakakapangilabot na boses. At sa pagkakataong ito ay hindi lang ako ang nakarinig. Pati si Raine, narinig niya ang sinabi ng hangin, "Akin ka lang, Orin!"

--++++

Pasensya na kayo kung maiikli ang mga maiinit na eksena. Hindi ko na talaga mahanap yung mahabang version na may mga detalyadong hot scenes. Tinamad naman ako isulat ulit.

Sana kahit ganito, nagustuhan ninyo.

--++++

Si Anitun Tabu ay Diyosa ng Ulan ayon sa ating mitolohoya. Naisip ko lang na ako kaya kung ang jsang diyosa ay may anak na nahumaling sa isang lalaki na taga lupa. Ayun lang po ang pinagmulan ng kwento ko.