Tag-ulan: Sigwa, Bagyo (Part 2)

Author's note:

Pasenya na po kayo. Lumang kwento na ito na sinulat ko at pinaikling version po ito. Di ko na mahanap yung mahabang version nito. Pero sana magustuhan nyo pa rin.

Nahumaling kasi ako noon sa Filipino Mythology kaya naisipan ko lang ito.

-------------------

Gulat na gulat ako nang ako ay magising. Nagpumiglas ako na parang dumedepensa sa isang taong nais akong patayin. Napaupo ako, at sa aking pagdilat ay na-realized ko na narito lang pala ako sa aking kwarto. Nakahinga ako nang maluwag. Pawisan ako ngunit nanlalamig ang aking pakiramdam.

Napadami yata ang inom namin kagabi.

Bumangon ako upang hanapin ang aking cellphone. At doon ko lang napagtanto na wala akong saplot.

F*ck! Sino 'yong babaeng 'yon? Totoo ba 'yon? Hindi pwede! Lasing lang ako.

Agad akong nagbihis at lumabas ng kwarto. Dumiretso ako sa sala at tinignan ang pintuan. Nakakandado ito. Ganoon din ang ginawa ko sa pintuan sa likod at sa mga bintana, nakakandado ang lahat.

Panaginip nga lang. Pero paano ako nakapasok?

Pinapaniwala ko ang sarili kong panaginip lang iyon pero may kaunting kaba sa aking dibdib. Pero bakit ganoon? Kumakabog ang dibdib ko ngunit iba ang naging reaksyon ng aking pagkalalaki nang bumalik sa isip ko ang pangyayari kagabi.

Binalikan ko na lang ang aking cellphone sa kwarto. Namumula na ang battery icon, kaunti na lang ay mamamatay na. Puro missed calls, at halos benteng messages. Tinignan ko kung sino'ng tumawag at nag-message, umaasang makita ko ang pangalang "Fianc Raine". Pero mukhang wala, puro kay Nimuel at Kul lang pala na inaalam kung nakauwi ba ako nang maayos.

May isa pa, hindi ako nabigo. May isang mula kay Raine. Mabilis kong binuksan at binasa ang kanyang mensahe, "Usap tayo pag nasa matinong estado na ang pagiisip mo. Text me."

Shit! Ano'ng pag-uusapan natin? Walang hiya! Matinong estado? Baliw ba ako?! Punyeta! At walang kalambing-lambing sa message. Grabe!

Kumabog nang malakas ang aking dibdib. Naging madiin ang pagkahawak ko sa cellphone. Halos manginig ang aking kalamnan sa nabasa kong iyon. Dahil kasabay niyon at ang pagbalik sa aking isipan nang makita ko silang naghahalikan ng Boss niya.

Hindi ganoong klaseng babae ang pagkakakilala ko sa kanya. Pero bakit? Hindi ko maintindihan! Nanginginig na ako sa galit. Gusto kong sumabog. "Punyeta!!!" Naibato ko ang aking cellphone sa kama.

***

Bubuksan ko sana ang TV ngunit nawalan na pala ng kuryente dahil sa lakas ng hanging dala ng paparating bagyo. Ang huling balita ko kagabi ay Signal #1 dito sa aming lugar kahit malayo pa ang bagyo. Siguro ay Signal #3 na ngayon. Malaki ang pinagkaiba ng lakas ng hangin at ulan kagabi sa nararamdaman ngayon.

May pasok ako sa trabaho pero wala ako sa mood pumasok. Dala na rin ng bwisit na nawalang inspirasyon at masamang panahon. Idagdag pa ang sakit ng ulong dulot ng alak.

Swerte at malas nga lang. Maswerte na rin at di ko nai-charge ang phone ko. Iwas sa tawag mula sa mga tao sa opisina na hindi makapagtrabaho kung wala ako. Iwas na rin na makabasa ng hindi kaaya-ayang mensahe. Ang malas naman kasi wala akong mapapaglibangan. Di makapaglaro ng NBA 2K sa PC, 'di makapaglaro ng NBA 2K sa mobile, hindi makakapanood ng TV. Ang meron lang ay kaunting pagkain sa ref na hindi ko alam kung malamig pa. Sayang lang dahil walang alak. Pero kung sakaling may alak man, wala namang yelo.

Pumunta ako sa kusina upang kumain. Diretso kong tinungo ang ref. Talagang kaunti na nga lang ang pagkain. Pero sakto na para maka-survive hanggang bukas kung sakaling maghapong 'di titila ang ulan.

Sandali lang akong kumain. Walang gana. Iniwan ko lang sa lamesa ang aking pinagkainan. Tinatamad akong magligpit at maglinis. Mamaya na lang.

Kinuha ko ang kaha ng yosi na nasa ibabaw ng TV at naupo ako sa tabi ng bintana. Sinindihan ko ang yosi at hinithit na parang sabik ako sa usok. Buga. Hithit. Buga. Sa kada pagbuga ay pinapanood ko ang paglabas ng usok mula sa aking bibig. Pakiramdam ko ay naiilabas ko ang sama ng loob kapag ganito. Lumilipad ang hinanakit at tinatangay ng hangin, ginugulpi ng ulan, hanggang sa tuluyang maglaho.

Hindi ko pa nauubos ang sigarilyo nang may tumigil sa tricycle sa harap ng bahay. Bumaba ang isang babae, parang si Raine. Malakas pa rin ang ulan at hindi ko masyadong naaninag ang kanyang mukha. Pero sa tagal na naming magkarelasyon ay kilala ko ang kanyang tindig at pigura.

Para akong natulala nang ilang sandali. Hindi ko na napansin na umalis ang tricycle. Hindi ko alam kung bingi ba ako dahil hindi ko narinig ang pagharurot o sadyang mas matimbang ang lakas ng ingay na dulot ng ulan. Nagulat na lang ako nang bumukas ang pinto at makita si Raine.

"Tumuloy na ako, kasi hindi mo yata naririnig ang tawag ko sa lakas ng ulan."

Itinaas niya ang kamay upang ipakita sa akin ang duplicate ng susi ng pintuan. Inilapag niya rin ito sa ibabaw ng lamesita.

Pero wala akong pakialam sa susi. Nakatitig lang ako sa kanya. At sa pagkatitig ko sa kanyang mukha, hindi ko nakita ang Raine na mahal na mahal ko. Ang nakita ko ay si Raine na isang taksil.

"Orin..."

"Ano'ng ginagawa mo dito?"

"Magpapaliwanag lang sana ako."

"Ano'ng ipapaliwanag mo? Na mali ang nakita ko? Na namalik-mata ako?"

"Orin, alam mong mahal kita, 'di ba?"

"Putang ina!"

Akmang lalapit siya sa akin, "Hindi! 'Wag kang lalapit!"

"Humihingi lang ako ng tawad kahit na alam kong hindi mo ako mapapatawad."

"Umalis ka na, please," sa puntong iyon, nanginginig na ang boses ko sa pagpigil sa aking luha. Malakas ako. Hindi ako iiyak sa harap ng babaeng 'to. Pero punyeta talaga!

"Baka pwedeng mag-usap lang tayo sandali," umiyak na si Raine. Napaupo siya sa katabing upuan. Napayuko at tinakpan ng dalawang kamay ang mukha.

Bakit ba ngayong oras na itong kaharap ko siya ay parang nawawala ang galit sa akin? Ngayon ay parang sinasaktan ko ang sarili ko dahil pinipigilan kong lumapit sa kanya upang yakapin siya at patahanin. Mahal na mahal ko siya at ramdam ko iyon ngayon.

"Nagkulang ba ako sa'yo?"

Umiling lang siya.

"So, bakit? Pinilit ka?"

Umiling siyang muli.

"E, ano? Naglalaro ka?"

Hindi pa rin siya sumagot at pag-iling lang muli ang aking natanggap.

"Bakit?!!!" Napasigaw na ako. Sigaw na wari ko ay mas malakas pa sa tagaktak ng malakas na ulan sa bubong at hampas ng hangin mula sa labas.

Muli, hindi siya sumagot. Bagkus ay bigla siyang tumayo, binuksan ang pinto at tumakbo palabas.

"Raine!"

Mabilis siyang nawala sa aking paningin. Tumakbo ako sa pintuan ngunit wala siya. Sumalubong sa akin ang malakas at malamig na hampas ng hangin. Sinubukan kong hanapin siya sa labas pero wala siya. Nag-alala ako dahil sa lakas ng ulan. Saan siya sumilong? Wala naman siyang payong. Napakabilis naman niyang tumakbo at bigla na lang siyang naglaho sa paningin ko.

"Raine! Raine!"

Nakarating ako sa dulo ng kanto pero wala siya. Nagdesisyon akong bumalik na sa bahay. Para na akong tangang pinagtitinginan ng mga tao sa kakasigaw ko ng "Raine". Akala yata ay nagtatawag ako ng ulan.

Wala akong pakialam sa kanila. E ano naman kung naliligo ako ngayon sa ulan dahil sa paghabol sa isang babae? Masama ba? Siguro. Kasi hindi siya karapat-dapat pang habulin. Pero kahit na. Sa puso ko, narito pa rin 'yong concern at pagmamahal kahit nasaktan na.

Punyetang buhay naman kasi 'to! Nagpunta siya para makipag-usap pero puro iling lang. Ayaw ko siyang palapitin sa akin pero hinabol ko siya at hinahanap ngayon. Punyeta talaga!

Nakakabaliw! Kung hinayaan ko siyang magpaliwanag, may mapapala kaya ako? Gagaan ba ang pakiramdam ko? Magkakaayos ba kami? Gusto ko bang magkaayos kami? O lalo ko lang sasaktan ang sarili ko? Sinaktan na niya ako e. Hahayaan ko pa ba na maulit pa?

Andami kong tanong sa sarili ko. Nakakabaliw talaga. Mga tanong na hindi ko alam kung masasagot ba kung nag-usap kami. Masakit! Ni minsan, hindi ko pa siya nasigawan nang ganoon. Baka kaya siya tumakbo na lang.

Nagdesisyon na akong bumalik na lang sa bahay. Nakayuko kong tinatahak ang diretsong daan. Ang mga luha ko ay humalo na sa ulang pumapatak sa kalsada.

Raine, nasaan ka ba?

BAGYO
Tanaw ko na ang bahay nang mapansin kong mabilis na dumaan si Raine sa harapan ng bahay patungo sa puno ng acacia. Hindi na ako nagbaka-sakali, tinakbo ko na pauwi at sinalubong ang ulan.

"Raine! Raine?" Aninag ko ang kanyang buhok na sumasayaw sa hangin habang nakatayo siya at nakasilong sa puno ng acacia. "Andiyan ka lang pala. Bakit bigla kang tumakbo? Halika, sumilong ka na muna sa..."

Natigilan na lang ako dahil hindi si Raine ang babae. Siya ang babae sa aking panaginip. Nakayuko siya at nanginginig dahil sa lamig. Kung ano ang suot niya kagabi sa aking panaginip ay pareho sa suot at itsura niya ngayon. Ngayon ay nalilito ako kung panaginip nga ba ang lahat kagabi.

"Sorry, Miss. Silong ka muna sa bahay?" alok ko sa kanya. Bahagya lang siyang tumingin sa akin at tumango tanda ng pagsang-ayon.

Pinatuloy ko siya sa bahay. Mabilis akong kumuha ng dalawang tuwalya para makapagpatuyo. Nagbihis din ako kaagad at kumuha ng ilang pares ng damit ni Raine na naiwan dito.

"Gusto mo bang magpalit muna ng damit? Para hindi ka ginawin." Inabot ko sa kanya ang mga dala kong damit. "May mga damit dito ang girlfriend ko," (girlfriend?). Hindi ko alam kung kasya sa iyo pero mukhang magkasing katawan naman kayo. Pili ka na lang. Pwede ka magbihis doon sa kwarto ko." Itinuro ko sa kanya ang direksyon papunta sa kwarto. "Maghahanda lang ako ng kape para mainitan ka."

Pumunta ako sa kusina para magtimpla ng kape. Pero naalala kong wala nga palang kuryente. Pinuntahan ko agad ang thermos. Iniangat ko ito. Maswerte naman dahil may laman pa. Hindi ko na kailangan pang magpakulo muli ng tubig.

Mabilis kong tinapos ang pagtitimpla ng kape dahil giniginaw na rin ako. Humigop muna ako nang kaunti bago ko kinuha ang isa pang tasa para sa babae. Dadalahin ko na sana sa kanya ang kape ngunit pagtalikod ko, papalabas na sana sa kusina ay nakita kong nasa harapan ko siya. Nagulat ako at muntik ko nang mabitawan ang isang tasa.

"Ay, naku, sorry. Gusto mo na ba ng kape? Maupo ka. Magpainit ka muna." Iniabot ko sa kanya ang isang tasa. "Pagpasensyahan mo na, hindi ako masyado magaling magtimpla ng kape. May asukal at creamer pa dito kung sakaling 'di pasok sa panlasa mo."

Inabot niya ang kape mula sa akin. Humigop nang isa at ibinaba ang tasa sa lamesa.

"Bakit pala hindi ka nagpalit ng damit? Hindi ba kasya sa'yo? Damit ko na lang kaya? Baka magkasakit ka n'yan. Basang basa ka pa naman," napatitig ako sa kanyang kasuotan at katawan. Kapit na kapit ang suot niyang puting dress sa kanyang balat. Pinigilan ko ang sarili kong tingnan ang kanyang dibdib ngunit sadyang kapansin-pansin ang kabilugan ng mga ito lalo na nga at basa ang kanyang suot. May mga bumakat din na kaya napagtanto ko na wala siyang panloob.

Iniiwas ko na ang aking mata sa kanyang katawan at humigop na lamang ako sa aking kape.

"Ako nga pala si Orin, ikaw?"

Hindi siya sumasagot, kaya tiningnan ko siya muli. Nakatitig lang siya sa akin. Dahan-dahan siyang lumapit hanggang sa nasa harap ko na talaga siya. Akmang hihigop na muli ako sa aking kape nang hinawakan niya ako sa aking mga kamay. At mula doon ay dumulas ang kanyang palad patungo sa tasa. Kinuha niya ang hawak kong tasa ng kape at inilapag din sa lamesa.

"Bakit?" Tanong ko sa kanya. Ngunit inilagay niya ang kanyang hintuturo sa aking mga labi. Kasunod niyon ay gumapang ang kanyang kamay patungo sa aking batok. Hinila ito pababa papalapit sa kanyang mukha at sinalubong niya ng halik ang aking labi.

Nagulat ako sa kanyang ginawa at naitulak ko siya nang bahagya. "Miss, teka, sandali."

"Hindi mo ba nagustuhan 'yong kagabi?" Napakamalumanay ng kanyang boses.

Kagabi? F*ck! Paanong...?"Ano'ng kagabi?"

"Hindi mo ba maalala o gusto mong isipin na panaginip lang ang lahat? O idadahilan mo na lasing ka?"

"Pero paano.."

"Nasiyahan ka ba?" Naramdaman ko na lang na dumampi sa aking dibdib ang kanyang palad. "Nagustuhan mo ba?"

Hindi ako makasagot sa kanya. Naguguluhan ako. Gusto kong magpaliwanag siya, maraming tanong ang isip ko pero sinasabi ng katawan kong 'wag na akong mag-isip pa at sundin na lang ang tawag babaeng nasa aking harapan.

"Gusto ko lang naman na aliwin ka. Ayoko kasing nakikita kang malungkot at umiiyak dahil sa isang babaeng mahal mo, na nakikipagpalitan ng laway sa iba."

"Ano'ng sinasabi mo?" Gumapang ang kanyang palad mula sa aking dibdib pababa sa aking tiyan.

"Hindi ba totoo? Gusto mo bang gawin ko sa iyo kung ano ang ginawa niya sa lalaking 'yon?" Gumapang pa rin pababa ang kanyang palad pababa hanggang sa nakaabot ito sa aking pag-aari na kanina pang gustong kumawala sa suot kong shorts.

Ano'ng alam niya sa mga nangyari sa amin ni Raine? Ano'ng alam niya kay Raine at Leo? Magkakilala ba sila? O kakilala ba siya ni Kul o ni Nim?

"Ganito ang ginawa ni Raine kay Leo."

Hinila niyang muli ang aking batok pababa at sinalubong niya ako ng halik. Pero sa pagkakataong ito, hindi ko na siya itinulak. Bagkus ay hinawakan ko ng isa kong kamay ang kanyang pisngi at gumanti nang mapusok na paghalik at ang isa ko pang kamay ay inihawak ko sa kanyang bewang.

Ganito ba talaga ang ginawa ni Raine kay Leo? Pero bakit niya ginawa iyon? Ano'ng pagkukulang ko? Hindi ko ba siya napapaligaya kaya tumikim siya nang iba? Galit ang aking nadarama ngayon para sa kanya. Hindi ko lubos maisip na magagawa niya ito sa iba. Isang bagay na sa pagkakaalam ko ay sa akin lang niya ginagawa.

Kung galit ang isinisigaw ng aking puso at isip para kay Raine, iba ang inuutos ng katawan ko para sa babaeng ito ngayon. Dinaig pa ang init ng kape. Lubos nang nawala ang lamig na dala ng aming pagkabasa sa ulan. Lalo na ngayon na ang kanyang isang kamay at nasa loob na ng aking shorts. Kasing init ng kanyang labi ang kanyang palad na bumabalot sa aking naghuhumindig na pag-aari.

Napakatindi ng sensasyong aking nadarama na hindi ko magawang hindi gumanti sa kanya. Binitawan ko ang kanyang labi at ibinaba ko ang aking paghalik sa kanyang leeg hanggang sa umabot sa kanyang dibdib. Itinaas ko rin ang kahabaan ng kanyang damit. Pinagapang ko ang aking mga palad sa loob nito hanggang sa maabot ko ang mabibilog niyang dibdib.

Ibinaba naman niya nang tuluyan ang aking shorts at ipinagpatuloy ang pagtaas-baba ng kanyang palad sa aking pag-aari habang ang aking labi naman ay patuloy sa paggala sa kanyang leeg, pababa sa dibdib at paakyat muli hanggang sa puno ng kanyang tenga.

"Hmmm, ganyan nga, Oh..orin. Ganyan ang ginawa sa kanya ni Leo at ganito ang ginawa niya sa kanya."

Shit! Bakit ganito? Bakit??!!!

Kung totoong ang ginagawa ko sa kanya ay ang ginawa ni Leo kay Raine at ang ginagawa niya sa akin ay ang ginawa ni Raine kay Leo, bakit hindi pa ako huminto ngayon? Bakit ayaw kong tumigil? Gusto ko ba talaga 'to? O gusto kong malaman kung ano ang namagitan kay Raine at Leo? At ang ginagawa naming ito ay pagganti ko kay Raine sa panggagago niya sa akin.

Ano'ng mayroon sa babaeng ito, pakiramdam ko ay kontrolado niya ang mga kinikilos ng aking katawan. Habang ang aking isipan ay gulong gulo na sa dami ng mga katanungan ay parang balewala sa aking katawan na ngayon ay nagpapakalunod sa sensasyong ibinibigay niya. Parang kusang gumagalaw na sunod-sunuran sa kanyang ipinag-uutos kahit na wala naman siyang utos na binabanggit.

Itunulak ko siya nang bahagya para maghiwalay ang aming mga labi at katawan. Ipinihit ko siya patalikod sa akin at paharap naman sa lamesa. Sa ganoong posisyon at naging isa ang aming mga katawan. At doon nagsimula ang ritmo ng makamundong ligaya.

Nilingon niya ako, "Ganyan nga, Orin."

"Ganito ba ang ginawa nila?" Kumakabog ang puso ko sa galit at kalungkutan. At namuo ang luha sa aking mga mata.

"Oo, Orin. Ganyan. At ganito rin ang pagtitig niya sa kanya."

Sa sagot niyang iyon, tuluyan nang bumagsak ang luha sa aking mga mata. Si Raine, naging pag-aari ng iba. Ano'ng nasa isip niya? Matagal na ba sila?

Bumilis ang aking ritmo pero pinigilan niya ako. Kumalas siya, hinila ako papunta sa salas. Doon ay muling naglapat ang aming mga labi. Mas mapusok, mas marahas.

"Inihiga ni Leo si Raine sa sofa," bulong niya sa akin.

Otomatiko namang sumunod ang aking katawan. Hindi kumalas ang aking labi sa kanya. Ipinikit ko ang aking mata. Iisipin ko sanang si Raine siya pero ang aking nakita ay si Raine at Leo na ginagawa ang parehong bagay na ginagawa namin. Ito nga ba ang nangyari?

Patulak ko siyang hinahalikan hanggang sa mapahiga siya sa sofa. At muling nagsama ang aming mga katawan. Napuno ng halinghing ang paligid. Halinghing na mas nadidinig ko na kaysa sa ulan. Halinghing na naging musika sa aking pandinig. Halinghing na kumontrol sa aking katawang ibigay sa kanya ang sarap hanggang sa sabay naming naabot ang rurok ng maling kaligayahan.

Itutuloy...