Tag-ulan: Ambon, Ulan (Part 1)

Eksaktong isang taon na ang nakakaraan ngunit sariwa pa rin sa kanyang isipan ang isa sa pinakamasayang pangyayari sa buhay. Malinaw sa kanyang isipan ang lahat ng detalye.

Bago matapos ang tag-init noong nakaraang taon, nag-outing sila kasama ang nobya at mga kaibigan sa isang kilalang resort sa Batangas. Planado niya ang lahat ng gagawin kasabwat ang bawat isa sa kanyang mga kaibigan.

Masaya ang outing. Sagana sa pagkain at inumin. Sagana sa kwento, laro, at kasiyahan. Pansamantalang nakalimutan ang pagod sa trabaho sa opisina. At higit sa lahat, masaya ang lahat sa naisakatuparang binabalak.

Walang mapagsidlan ang kanilang kaligayahan. Hindi magawang pigilan ng kanilang mga mata at labi ang pagngiti habang sila ay magkayakap sa tabing dagat at napapalibutan ng kanilang mga kaibigan. Hiyaw, kantsaw at palakpakan ang maririnig ngunit balewala ito sa magkasintahang mahigpit na nakayakap sa bawat isa. Sa pisngi ng kanyang nobya ay naroon pa ang bakas ng luha ng kaligayahan. Ganoon din naman sa kanya. Para bang pareho silang ayaw bitawan ang isa't isa.

Matindi ang sikat ng araw sa hapong iyon ngunit umaambon, isang pambihirang pangyayari. Isang pagkakataong hindi kailangang palampasin. Hindi niya akalain na magkakaroon na siya ng lakas ng loob upang lumuhod sa harap ng nobya at ialok ang singsing at ang planong pagsasama hanggang sa huli. Hindi rin akalain ng babae na sa pagkakataong iyon ay mangyayari ang isa sa kanyang mga pangarap, ang mangyari sa kanya ang isang romantikong wedding proposal.

ULAN
Kumukulog, kumikidlat at bumubuhos ang malakas na ulan. Gaya ng pagbuhos ng aking luha. At gaya ng pagbuhos ng alak sa aming mga lalamunan.

"Punyetang buhay 'to! Bwisit!"

Sa mga sandaling ito, hindi ko na alam ang gagawin sa buhay ko. Nahihirapan akong mamili. Magpakalango sa alak hanggang mawalan ng malay? Magbigti? Tumalon sa gusali? Manggulpi? O pumatay? Hindi ko alam. Pero sa ngayon, napili ko ang magpakalango sa alak. May tama na ako pero hindi pa ako nawawalan ng malay. Kung sakaling magbabago ang napili ko mamaya ay bahala na.

"Pare, ayoko na," sabi Nimuel sa akin kasabay ng pagtulak sa bote ng alak na iniabot ko sa kanya. "Lasing na ako."

"Oo nga, pare. Lasing na din ako," sabat ni Kul. "Lasing ka na din. Uwi na tayo," dagdag pa nito. Bagama't alam kong 'di naman talaga sila lasing. Kinokontrol lang nila ang sarili nila sa pag-inom ng alak.

"Kaya nga tayo nandito para magpakalasing e," sagot ko. "Mga punyeta!"

"Pare, nagpunta tayo dito para sandali kang mag-aliw at makalimot." ani Nimuel.

"P'wes, hindi pa ako naaaliw at mas lalong hindi pa ako nakakalimot!"

"Malamang! Kahapon lang nangyari 'yan, hindi mo pa talaga makakalimutan 'yan," sabi ni Nimuel. "Nandito kami para damayan ka. Alam naman naming masakit e."

Nang mabanggit ni Nimuel ang salitang "masakit", parang hinampas ang puso ko ng kung anong bagay. Masakit nga. Napayuko na lang ako at nagsimulang humagulhol. Masakit talaga e. Nag-flash back sa aking ala-ala ang masasayang araw namin ni Raine. Lalo na ang araw na sumagot siya ng "oo" sa alok kong kasal. Masakit na malabo nang mangyari iyon.

"Ilabas mo lang 'yan, pare," anas ni Nimuel. "Hindi masamang umiyak."

"Tama, pare," sabi ni Kul. "Kung gusto mo nga sumigaw, sumigaw ka. Mag-earphone ka lang para ikaw lang makarinig."

"Buset ka talaga, Kul. Broken-hearted na nga tropa natin ginaganyan mo pa," sabi ni Nimuel.

"Saka baka magbigti pala 'yan gamit ang earphone. Wag na lang pala. Sorry, pare, kalimutan mo na sinabi ko."

"O, s'an ka pupunta?" Tanong ni Nimuel kay Kul na tumayo pala.

"Bibili sana ako ng tissue o kaya kukuha sa CR. Baka mas marami pa luha nito sa alak na nainom ko e."

"Hahaha! Buset ka!" Hindi na napigilan ni Nimuel ang pagtawa. Ngunit kahit ganyan sila, totoong kaibigan naman sila. Nasanay na ako at hindi na napipikon sa kanila. Pero parang hindi ko pa rin talaga kayang ngumiti kahit na nagbibiro sila.

"Maupo ka na nga, Kul. Di na natutuwa sa'yo si Orin."

"Oo nga. Ayaw tumawa. Baka mahampas na 'ko ng bote." Sagot ni Kul at naupo na. Biglang sumeryoso ang mukha. "Pero, Orin, ano na balak mo?"

"Wow! Biglang serious, pare?" Mapang-asar na sagot ni Nimuel na titig na titig sa mukha ni Kul na para bang naghahanap ng kung anumang wala.

"Ikaw ang hahampasin ko ng bote e," sabi ni Kul. "Serious mode nga, di ba? O ano, pare? Ano nang balak?"

"Wala," maikling tugon ko. "Di ko alam." Hindi ko naman kasi talaga alam ang gagawin. Masakit na makita ang aking fianc na nakikipaghalikan sa ibang lalaki. "Bakit? Kung ikaw ba? May magagawa ka pa? Pare, ikakasal na kami next month! Plantsado na lahat!"

"S'yempre walang kasal na magaganap," sagot ni Kul. "At hindi ko na lang s'ya kakausapin."

"Gusto ko na tapusin ang lahat."

"Naguguluhan pa rin ako, pare," sabi ni Nimuel. "Wag mo na kausapin, personally. Baka pag nakita mo si Raine e masaktan mo lang s'ya. Physically. O kaya mapatawad mo at magpakamartir ka pa. Tawagan mo na lang kaya?"

"Gusto ko lang linawin sa kanya nang harapan."

"Puta," napamura si Kul. "Orin! Hindi ba malinaw mata mo n'on? Baka naman lasing ka lang n'un at bigla mo na lang sinapak 'yong Boss niya?"

"Oo, nakainom na ako n'on pero hindi ako lasing. Parang napapikit lang ako tapos pagdilat ko, nagtutukaan na? Tama ba 'yon?" Muling bumuhos ang luha sa ang mukha. Hindi mapigilan. Napakasakit. Hindi sapat na nasuntok ko ang lalaking 'yun. Gusto ko s'yang patayin. "Hindi ko na alam. Gusto kong mamatay na lang o patayin ko ang lalaking 'yon!"

"Yan naman ang 'wag na 'wag mong gagawin," ani Nimuel. "Mali 'yan, pare."

"Bakit? 'Yung ginawa nilang 'yon? Tama ba 'yon?" Sagot kong halos nanginginig na sa galit at pag-iyak.

"Ay naku, Orin! Oo, mali ang ginawa niya. Pero ano? 'Pag ginawan ka nang mali, gagawan mo din nang mali? Wala nang tama sa mundo kung ganyan. Saka, sa mathematics lang nangyayari na ang negative, pag i-multiply mo sa negative, nagiging positive. Pero sa totoong buhay, hindi 'yon gan'on! Hindi mo maitatama ang mali kung gagawa ka ng mali." Sermon sa akin ni Nimuel.

"Sandali," anas ni Kul. "Muntik na ako malunod. Pucha kalalim, oy!"

"Uyoy ka, Kul," sagot ni Nimuel.

Alam kong may punto naman si Nimuel. At medyo tumama nga ito sa akin. Natauhan ako kahit papaano.

Malakas ang tama ng sinabi niya. Mas malakas pa sa tama ng alak sa akin. Kaya nagdesisyon ako, kulang pa ang tama ng alak. Kailangan pang dagdagan para pag-uwi ko, babagsak na lang ako, matutulog, at gigising na masakit ang ulo. Mas ayos na siguro iyon kesa maiisip ko na naman ang mga kahayupan nila.

"Wala na tayong alak. Kuya!" Kinawayan ko ang waiter. "Isang bucket pa kami dito ng pulang kabayo!"

Nag-thumbs up sa akin ang waiter. Nangahulugang nakuha niya ang order ko.

"Kala ko last na 'to?" Tanong ni Kul.

"Last na 'yong order ko."

"Sabi mo 'yan ha?"

Itinuloy namin ang inuman hanggang sa naubos namin ang sinabi kong huling bucket na.

"Isa pa?" Tanong ko sa dalawa.

"Tama na," sagot ni Kul. "Hilo na 'ko. Uwi na tayo."

"Oo nga, pare. Uwi na tayo. Hatid ka na lang muna namin."

"Oo, sige, tama," sagot ko kay Nimuel. "Tapos, ituloy natin inuman na bahay."

"Anak ng timalog naman," sabi ni Kul. "Umuwi ka na nga lang mag-isa! Kung maglasing parang walang bukas?"

"Sige bukas na lang ulit," sagot ko.

"Anak ng timalog talaga! Bukas talaga?"

"Suggestion mo e."

***

Nagkasundo na kaming umuwi nang kanya-kanya. Hindi na gaanong kalakasan ang ulan, di gaya kanina nang magsimula kami.

Bumiyahe na ako pauwi. Medyo maswerte na rin na nakasakay ako agad ng jeep bago pa muling lumakas ang pagbuhos ng ulan. Malapit lang naman ang byahe pero dahil sa tama ng alak at malakas na ulan, hindi ko napansin kung saan ako bababa at lumampas ako.

Pumara ako at nagsimulang maglakad pabalik. Hindi naman kalayuan pero wala kasi akong dalang payong. Kaya walang magagawa, maligo na lang sa ulan.

Sa aking paglalakad, hindi ko naiwasang maalala ang ilan sa mga masasayang nangyari sa amin ni Raine. Dito mismo sa daang aking tinatahak. Madalas kami maglakad dito, magkahawak ang kamay. At kung minsan, nakaakbay ako sa kanyang balikat at habang ang kamay niya ay nasa aking bewang. O di kaya naman ay nakaangkla ang kanyang kamay sa aking braso.

Masaya ang mga alaala. Pero masakit isiping alaala na lang ang lahat. Salamat na lang sa ulan. Hindi halata ang luhang umaagos mula sa aking mga mata. Kung sabagay, malalim naman na ang gabi kaya wala namang makakakita.

Ilang hakbang na lamang ay bahay na namin nang bigla akong mahilo. Mabilis akong sumandal sa puno ng acacia na nasa aming bakuran. Natanaw ko pa roon ang iniukit kong pangalan ni Raine noong araw na sinagot niya ako ilang taon na ang nakakaraan. Iyon ang huli kong nakita bago nagsimulang bumigat ang aking katawan at magdilim ng aking paningin.

***

Nagising ako sa kakaibang sensasyong aking nararamdaman. Iminulat ko ang aking mga mata. Nasa loob ako ng aking kwarto, nakahiga sa kama, at may babaeng nakaupo sa aking ibabaw. Nakapikit siyang nakahawak sa aking dibdib habang umiindayog.

Tiningnan ko siya mula ulo pababa. Nakasuot siya ng isang mahabang damit na puti. Basang basa siya. Bumabakat ang kanyang katawan sa kanyang suot. Tumutulo pa ang mga tubig mula sa kanyang buhok pababa sa aking dibdib.

"Sino ka?" Binigkas ko pero walang lumabas na boses sa aking bibig. Inulit ko pero wala pa rin. Bumubukas ang aking bibig ngunit walang salitang dumaloy. Sinubukan kong itulak siya ngunit hindi ko rin maiangat ang aking mga braso. Hindi rin makapalag ang buong katawan ko.

Patindi nang patindi ang sensasyon. Dumadaloy ito sa buong katawan ko. Manhid ang katawan ko sa paggalaw ngunit may isang bahagi lang ang mayroong pakiramdam at nadarama nito ang init na para bang ilang sandali na lang ay biglang sasabog.

Wala akong nagawa kundi titigan siya at ang kanyang paggalaw. Pagtingin ko sa kanyang mga mata, nakatitig siya sa akin. Kakaiba ang kanyang titig. Nangungusap ito ngunit hindi ko mawari kung ano ang nais sabihin.

Bumilis ang ritmo ng kanyang paggalaw. Napapapikit ako sa tindi ng sensasyon. Hanggang sa tuluyan nang kumawala ang init mula sa aking katawan.

Maya-maya pa ay dumilat ako. Wala na ang babae sa ibabaw ko. Manhid pa rin ang aking katawan. Ni hindi ko man lang naramdaman ang kanyang pag-alis. At hindi ako makabangon para hanapin at alamin kung sino siya. Siya ba ang nagpasok sa akin dito sa bahay? Paano niya ako nadala dito sa kwarto? Sino siya?

Itutuloy...