Ang Tamis ng Ulan sa Bukid

Ang Tamis ng Ulan sa Bukid
By: Chrisostomo Cruz

Note: This is my first time to post a story. Please send me your comments or suggestions through [emailprotected]. Thank you for reading my story.

Part 1

Makalipas ang halos walong taon, napagpasyahan kong bisitahin muli ang nayon kung saan nagsimulang makilala ako sa larangang nagbigay sa akin ng tagumpay. Sa isang maliit at liblib na nayon na ang tanging ikinabubuhay ng mga tao ay ang pagbubungkal ng lupa at ang pagpaparami ng mga hayop. Isang nayon na bagaman huli sa mga makabagong bagay, maihahalintulad naman sa paraiso sa ganda. Doon ay may mga batis pa na kasing linaw ng kristal ang tubig, talon na kasing lamig ng yelo ang buhos at gubat na malalalim pa halos di pa napapasok ng tao.

Sumagi sa isip ko ang mga tao doon na halos magkakapamilya pa rin ang turing kahit di man magka-dugo. Ang mga naging kaibigan ko doon na nagbigay sa akin ng pagkakataon na mapatunayan sa sarili ko na kahit ano pa ang kalagayan sa buhay at ang dunong na na abot, may kakayahan pa rin ang tao na maghangad at makamtan ang ka-aya-ayang kalayagan sa buhay. Karamihan sa kanila doon ay hanggang high school lamang ngunit di naging hadlang sa pagkamit ng matiwasay na ikabubuhay ang kanilang kakulangan sa pinag-aralan. Si Tatang Luis, ang kapitan del barrio sa nayon na naging ama-amahan ko doon. Si Nanang Lina na laging naka alalay sa aking mga pangangailangan sa munting kubong tinutuluyan ko. Sina Miguel at Pidong, lahat sila...kamusta na kaya sila?

Mga sampung minuto na akong naka upo at naghihintay sa loob ng bus na magdadala sa aking pabalik sa nayon na iyon nang may napansin akong pamilyar na mukhang pumasok sa sasakyan at palinga linga. Tumanda man ng ilang taon, ganon pa rin ang kagandahang masisilayan sa mukhang iyon. Hinintay kong tumama ang kanyang paningin sa sulok kung saan ako naka upo. Nang magtama ang aming paningin, nginitian ko s'ya at kinawayan. Parang natulala lang ito at biglang umiba ang emosyon sa mga mata. May galak ang gulat na mga mata. Napangiti ito at lumapit sa kina-uupuan ko.

Kuya Ed...ikaw ba yan...
Medyo nagtataka at naniniguro niyang tanong.
Ako nga...Kumusta ka na Naneth...,Balik tanong ko naman sa kanya.
Ikaw nga Kuya Ed...akala ko si Tonton Guiterez ang tumawag sa akin...Ha ha ha...Ito pauwi ako doon sa amin at magbabakasyon muna...

Si Naneth ay anak ni Tatang Luis na kapitan del Bario sa isang maliit na nayong iyon sa Negros kung saan ako dati naka assign bilang community organizer ng isang NGO. Mga walong taon na nga nang umalis ako doon upang lumipat sa panibago kong assignment. Dati akong nakatira sa isang kubo malapit sa bahay nila habang nagtatrabaho doon. Magtatapus pa lang noon ng high school si Naneth nang huli kaming magkita. Sa katunayan, pangatlong assignment ko palang ang nayon nila noon. Batam-bata pa ako noon sa edad na 24 para sa trabahong iyon, pero dahil sa gusting gusto ko ang aking ginagawa kung kaya't madali akong nakilala at napuna sa larangan kong pinasok.

Bilang community organizer kasi, maraming uportunindad lalo na sa mga organisasyong nagbibigay suporta o aid sa mga kuminidad na nangnangailangan ng tulong teknikal at pinansyal. At sa mga pagkakataong yon ay posibling makilala ka lalo na kung epektibo ang mga proyekto mo. Di naman sa pagmamayabang, naging maganda ang records ko nung college kung kaya't marami ang nag-offer sa akin pagka-graduate ko. Pero mas pinili ko ang isang NGO na naka focus sa sustainable development ng mga magsasaka at iba pang grass-roots based communities.

Dahil doon, napadpad ako sa lugar nila ni Mang Luis, ang ama ni Neneth. Naging maganda ang takbo ng trabaho ko sa kanilang nayon. Pagkalipas ng dalawang taon, nakapagtayo ang community nila ng cooperatiba, sariling rice milling at farm to market scheme. Nakatayo sila bilang isang community na may isang negosyo, maliban pa sa iba pang mga podukto na nagagawa nila sa pamamagitan ng alternative cropping at livestocks. Sa katunayan, marami akong natutunan sa community nila ni Mang Luis. Masasabi ko ring malaki ang naitulong nila na mas makilala ako sa NGO Community nang umani ang nayon at cooperatiba nila ng makaming parangal.

At dahil na rin doon, napilitan akong lumisan upang harapin ang mas malawak na responsibilidad hanggang sa maging isang ganap na NGO Coordinator para sa buong kabisayaan.

Ikaw Kuya Ed, saan ang punta mo ngayon...,Tanong ng magandang dalagang si Naneth.
Alam mo, pupunta rin ako sa inyo...Matagal ko na kasing di nadadalaw ang tatang mo...,Sagot ko.
Talaga...Eh di sabay na tayo...,Parang nagulat sa tuwang sambit ni Naneth.

Makikita sa mga mata nito ang kasiyahan sa narinig dahil kumikislap ang mga ningning ng ma-emosyong mga mata.

Dalagang dalaga ka na Naneth ah...,Kagulat din ako sa puno ng paghanga kong papuri sa kanya.
Kuya Ed naman, 24 anyos na ako noh...,Umikot-ikot pa ito sa harap ko na parang nag a-apply na maging model.

Lalo nga'ng gumanda ang batang ito. Kung dati ay isa lang itong bobot na nakikita kong kasa-kasama ng nanang n'ya tuwing maglalaba sa ilog, o di kaya'y nagsisilbi sa amin ng tatang n'ya tuwing nag iinoman kami ng tuba sa silong nila. Ngayon ay ganap na itong dalaga. Isang napaka gandang dalaga. Maihahambing mo tagala sa isang babae na lumaki sa lungsod at di sa isang liblib na nayon tulad ng sa kanila.

Dalaga ka na nga'ng talaga...,Pag sang ayon ko sa kanya. O ba't ikaw lang mag-isa...Nasaan ang boyfriend o asawa mo...

Kadalasan kasi, 15 pa lang ang mga dalaga sa kanilang nayon ay nag-aasawa na.

Wala pa akong asawa noh...,Naka irap na sabi nito. Boyfriend meron, pero iniwan ko na, at alam mo...kagabi lang...,May halong galit at pagmamayabang na bigkas nito.
Bakit naman...,Sa ganda mong ...Ëœyan pinayagan ka n'yan iwan mo s'ya...,Sabi ko sabay kuha ng bag n'yang dala at inilagay sa tapat ng uupuan namin.

Nakuha niya rin ang giya ko at umupo na ito sa tabi ko sabay kandong sa sling bag n'yang dala.

Kung ako sa lugar niya, di nakita pakakawalan pa...,Patuloy ko ng maka upo na rin sa tabi niya.

Nawala bigla ang sigla sa mukha nito at napalitan ng lungkot.

Paano kasi kuya, kahuli ko sila ng bestfriend daw niya na naglalandian sa boarding house ng ungas kong boyfriend...
Ha...,Baka naman nagkakatuwaan lang sila...,Sinubukan kong pawiin ang lungkot niya.
Di noh, may nagkakatuwaan ba'ng kapwa nakahubad at magkapatong... Natigilan ako sa binanggit n'ya.

Beep beep!
O lalarga na...,Ang sigaw ng kundoktor na bumawi sa pagkabigla ko sa sinabi ni Naneth.
Hay naku, pabayaan na nga natin ang gagong yon...,Kaya nga uuwi nalang muna ako para makapagbakasyon. Mabuti nga di na niya ako makukulit pa. Tutal katatapos rin lang naman ng kontrato ko sa pinapasukan ko..., Mahabang paliwanag pa nito.

Nalaman ko ring dati palang nagtatrabaho sa call center si Naneth. Bago pa ito pumasok sa isang marketing firm. Magaling na estudyante ito kaya napagsabay ang trabaho at ang huling taon sa koleheyo bago pumasok sa marketing firm na huling pinasukang trabaho nito. Napag-aral ito ni Tatang Luis dahil na rin sa magandang kinikita sa kanilang bukid at sa kabuhayan nila ngayon. Napangiti ako nang malaman na malaki na pala ang kooperatiba nila at marami na rin itong kasapi. Masarap sa pakiramdam na isa ako sa naging dahilan na mabuo ang kooperatiba nilang yon na ngayon nga ay marami na rin ang ankikinabang na tagaroon.

Ikaw kuya Ed, kumusta ka na...,May asawa ka na siguro ano...,Usisa nito. Hay naku, wala pa ring makitang maswerting eva...,Ganito ako kung magsalita. May konting balagtas sa linya.
Ano...,Sa gwapo at kisig mong iyan wala pa rin...,Ha ha ha...,Napalakas ang tawa nito. Ngiti lang ang isinagot ko sa kanya.
Oy, baka naman bakla ka kuya ha...,Wag naman, saying ang...ha ha ha... Nag umpisa nang mangulit ito.
Maniniwala ka bang bakla ako...,Tanong ko sa kanya.

Napatitig ito sa aking mga mata, ilang segundo, tapus tawa ulit. Malutong ang mga tawa nito habang dahan-dahang binabagtas ng bus ang kahabaan ng down town papalabas sa lungsod.

Marami kaming napag usapan sa loob ng bus. Ang mga usapan naming yon ang naging tulay sa aming mga buhay-buhay sa ngayon habang patuloy sa liamng oras ng pagbabaybay papunta sa kanilang nayon ang sinasakyan naming bus. Habang nag kukwento ito, di ko namamalayan na nakatitig lang pala ako sa kanya. Na alala ko tuloy ang dating dalagitang may matamis na ngiti at mahiyaing ugali.

Walong taon ang nakalipas nang huli kong masulyapan ang batang babaing yon na parati kong nasusulyapang nakatitig sa akin at biglang ilalayo ang mga mata sa tuwing titikisin ko sa titig. Deis y sais lang siya noon at ako naman ay 24, at anak siya ni Tatang Luis na para ko na ring ama-amahan, malabo talaga noon. Na-alala ko rin ang ilang mga pagkakataong naging sanhi na maging bahagi ng alaala ko sa nayong yon si Naneth.

May isang pagkakataon dati, maalinsangan ang gabi noon at naliligo ako sa likod ng kubong tinutuluyan ko. Naka-brief lang ako noon sa pagkaka alam na wala namang taong nagagawi sa bahaging yon ng bakuran. Di ko namalayan na nakatayo pala ang batang si Naneth sa pintuan ng kuho papunta sa bahaging likuran ng bahay. May bitbit itong mangkok na may lamang ulam. Nagulat ako nang makita siyang nakatayo doon at titig na titig sa hubad at basa kong katawan. Di niya namalayan na nakatingin ako sa kanya, kaya ng mapansin nito ay biglang nahagis ang dala-dalang mangkok pati ang laman nito. Dali-dali akong lumapit at pinulot ang mangkok at inabot sa kanya. Nakayuko ito at hiyang hiya sa nangyari. Unti-unting tumalab sa akin ang mga pangyayari at di ko namalayan na nabuhay ng kusa ang aking alagang nasa loob ng aking brief. Nang nasa kamay na ni Naneth ang mangkok, napahinto ito sandala at nakatutok lang ang paningin sa harapan ko. Ako naman ang napahiya kaya tinakpan ko ang harap kong nakabukol na. Nang tumingin ako sa kanyang mukha, nagkasalubog ang aming mga mata. Ngumiti at patakbong tumawa ito. Napakamot nalang ako ng ulo sa kapilyahan ng batang si Naneth.

Hoy kuya Ed...,Naririnig mo ba ako...,Tinapik nito ang balikat ko. Ano yan...,Day dreaming...,Ha ha ha...,Ibang iba na nga talaga si Naneth. Iba na ang pananalita, iba na ang takbo ng isip.
Wala, naalala ko lang noong bata ka pa...,bawi ko.
Bakit, masyado na ba akong matanda...,Sumimangot pa ito na lalong nagpaganda sa mga mapangusap na mga mata nito.
Ha ha ha...,di naman, alam mo, kung maganda ka noon, mas lalo ka pa yatang gumanda ngayon...
Sipsip, sagutin mo na tanong ko...bakit di ka pag asawa...,Yon pala ang tinatanong niya.

Bakit nga ba...Di ko pa kasi naitanong sa sarili ko ang bagay na yon.

Wala pa sigurong dumaan na nakahagip ng puso ko, he he he...,Napangiti na lang ako.
Uy...,lalim noon ah...,Ha ha ha...

Tatlong oras na ang nakalipas sa highway, sumigaw ang kundoktor na may stop over ang bus sa susunod na bayan para sa gusting kumain. Bumaba kami at kumain. Mga alas singko ang dating naming sa kanila kaya mas mainam na may laman ang aming mga tiyan sa natitirang tatlong oras sa daan. Pagkatapus kumain, bumili na rin kami ng tubig at biscuits para kung sakaling magutom may makukutkut. Umusad na ang bus.

Medyo napagod na rin kami sa ka ku-kwento, kaya namalayan ko nalang na pareho na kaming tahimik na nakasandal nalang sa upuan. Iwan ko kong ano ang iniisip ni Naneth, pero ako, siya ang iniisip ko. Paano kaya kong ligawan ko s'ya? Paano kaya kong pumayag s'ya na maging asawa ko? Pero teka, paano ko pala ipapaliwanag kung bakit kami magkasama pauwi sa kanila? Di man lang ako nagpaalam na dadalaw kina Tatang Luis.

Hinagilap ko ang cellphone at nang makapag padala nang message, may cellphone naman siguro ...Ëœyon at alam naman ni Naneth ang number. Binuksan ko ang phone ko, ayaw. Drained na pala ang battery nito. Di ko namalayan nang mag alarm dahil siguro sa kwentohan naming ni Naneth. Sinulyapan ko ang magandang dalaga sa tabi ko. Inaantok ito dahil nakapikit na nakasandal sa upuan.

Neth may cellphone ka ba? Text natin ang Tatang mo na uuwi tayo roon... Medyo lumukso ang pintig ng puso ko nang mabanggit ko ang mga katagang ...uuwi tayo roon...
Umiling lang ito at sinabing...Iniwan ko ang cellphone ko sa dati kong boyfriend. Binigay niya yon kaya binalik ko na rin...

Pikit-mata pa rin si Naneth. Ngayon, mas lalong kinakailangan ng mas magandang paliwanag kay Tatang Luis. Sinubukan kong pumikit na rin. Ilang minuto lang, narinig ko ang pagpatak ng ulan sa bubong ng bus. Malakas.

Minulat ko ang aking mga mata at sinipat ang ulap sa paligid. Madilim na madilim. Malamang na malakas ang ulan sa nayon nila ni Naneth. Wala pa naman akong dala na payong o jacket.

Umuulan kuya?...,Tanong ni Naneth sabay sandal sa balikat ko.
Oo...
Sandal ako kuya ha? Wala pa kasi akong tulog masyado dahil sa gago kong boyfriend...
Ok lang Neth. Gigisingin lang kita mamaya pag malapit na tayo sa inyo...

Walong taon na ang nakaraan pero kunti lang ang nabago sa nayon nila. Nang papasok na kami sa pinaka daan kung saan kami dapat bababa at sasakay ng trisikel ay biglang di ko na ma-alala ito.

Malakas ang buhos ng ulan kaya di makita masyado ang daan. Palayan lang sa kaliwa't kanan ng daan ang matatanaw at manaka nakang bahay kubo sa di kalayu-an. Ginising ko si Naneth. Medyo na alimpungatan pa ito at nagpalinga-linga. Pasado alas singko na dahil medyo mabagal ang takbo ng bus gawa ng malakas ulan.

Manong sa babaan lang ng trisikil papuntang Loma...,Si Naneth.
Miss nakalagpas na tayo...,Sigaw ng kunduktor.

Inaninag muli ni Naneth ang daan.
Sa susunod na babaan lang kuya, sa may puno ng mangga...,sabay lingon nito sa akin at...
Kuya sisilong muna tayo sa mangga, doon nalang tayo dadaan kina Nanay Lina yong nakatandang kapatid nang Tatang. May daan din doon sa kanila papasok sa aming baryo...,Paliwanag pa nito.
Handa mo lang ang gamit mo, wala masyadong trisikil na dumadaan doon eh. Mababasa talaga tayo ng ulan...

Nang tumigil na doon ang bus, bitbit ko ang karga naming dalawang bumaba at tumakbo papunta sa ilalim ng punong mangga sa tabi ng daan. Malakas pa rin ang buhos ng ulan at unti-unti na kaming nababasa ni Naneth. Binuksan ko ang bag ko at binaun sa gitna ang cellphone ko. Di water resistant ang bag na dala ko kaya alam ko na mababasa talaga ang iilang perasong mga damit na dala ko. Basa na rin halos ang bag ni Naneth. Tumila ng konti ang ulan.

Pumitas ako ng dahon ng saging at ginawa naming panangga sa ulan. Sabay kaming tumakbo sa gitna ng ulan at binaybay ang daan. Malos madilim na dahil sa ulap at walang na ring katao-tao sa dindaanan naming. Wala ring mga bahay na masisilungan. Basang basa na kaming dalawa. Halos bakat na bakat na ang kulay itim na bra ni Naneth sa kulay dilaw nitong blouse. Basa na rin ang pantalon nito. Nakaramdam na rin ako ng kunting lamig dahil nakadikit na sa balat ko ang t-shirt kong suot. Basa na rin ang sapatos ko at pantalon.

Kuya Ed, malapit na tayo sa lumang bahay nina Nanang Lina. Derechohin lang natin ang takbo total basa na rin lang tayo...,Pang aalok pa ni Naneth.

Naalala ko na ang bahaging ito ng nayon. Malapit nga dito ang bahay ni Nanang Lina,na isa sa mga opisyal dati ng kooperatiba nila Tatang Luis.

Narating naming ang lumang bahay ni Nanang Lina. Ganoon pa rin ang itsura nito, maliban sa mga bahaging nasira na at parang napabayaan. Pumasok kami sa bakurang may baral at pumasok sa loob ng munting kubo.

May munting sala ito na gawa sa kawayan. Ito na ang nagsisilbing kusina at sala ng bahay. Sira na ang pinto nito at wala ng gamit sa loob. May ikalawa itong palapag na yari naman sa tabla na nagsisilbing kwarto. Bahagi lang ito ng pinaka bubong ng bahay kung kaya't di maituturing na dalawang palapag ang bahay ni Nanang Lina.

Wala yatang tao...,Tanong ko kay Naneth.
Wala, nasa Maynila na sina Nanang Lina. Doon na kasi nagtatrabaho si Tatang Manuel...

Sira na rin and bahagi ng kusina kung kaya pumapasok ang ulan at ang malakas na hangin.

Akyat tayo sa taas, basing basa na ako...,Nanginginig na ang boses ni Naneth.

Umakyat na kami sa taas. Naka-kandado ang pinto. Kumuha ako ng bato sa labas at sinira muna ito. Nakatayo lang si Naneth habang tumutulo ang tubig ulan sa buhok at blouse nito.

Wrong timing talaga tayo Kuya Ed...

Nang masira na ang lock, pumasok na kami sa loob. Unti unti nang kumakagat ang dilim pero malakas pa rin ang ulan sa labas. May isang kama sa loob ng kwarto pero wala ng unan at kumot. Ang bintana nito ay may maliit na siwang na pinapasok ng malakas na ihip ng hangin. Binuksan namin ang cabinet, walang gamit sa loob pero may nakita kaming parang mantel na yari sa tela. Sa isip ko, pwede itong pang kumot.

Paano ba ito? Parang di pa yata titigil ang ulan...,Tanong ko kay Naneth. Malayo-layo pa ang sa amin Kuya Ed, kung tatakbuhin natin baka may 30 minuto pa. Paano kaya kung dito nalang muna tayo at bukas nalang tayo tutuloy...,Inosenting alok nito sa akin.

Tiningnan ko ang sarili kong ayos. Halos basa na rin ang buo kong katawan. Doon ako nakaramdam ng ginaw ng wala nang ulan at hangin nalang ang dumadampi sa katawan ko.

Sige, tingnan mo ang mga dala mong gamit baka may pwede pa d'yang masuot, may dala naman tayong pagkain, pwede na siguro yan...,Hinabad ko na ang t-shirt ko at sinampay.

Umihip ang malakas na hangin at nabuksan ang pinto ng kwarto. Dali dali ko itong sinara at ni-lock para di madaling matangay ng hangin.

Malapit nang dumilim, wala man lang tayong dalang pang-ilaw dito...

Binuksan ko ang dala kong bag, basa halos lahat kong damit. Pati ang cellphone ko, nabasa na rin. Hinubad ko na ang sapatos at medyas ko. Si Naneth naman ay patuloy lang sa paghalukay sa bag n'ya.

Kuya Ed, basa talaga lahat ng dala kong damit. Ito lang ang medyo tuyo at pwede kong masuot...,Ipinakita nito ang nighties na dala n'ya. Nangingig ang boses at parang basang sisiw dahil sa tubig ulan.
Mabuti ka pa nga mayroong pang masusuot, ako wala talaga...,Lumapit ako at umupo sa tabi n'ya.
Nanginginig na ang mga boses naming pareho.
Kuya giniginaw na talaga ako...,Naaawa na ako sa kalagayan ni Naneth. Garalgal na ang boses at nanginginig na ang mga labi nito.
Sige, hubarin mo na ang mga damit mo at magpalit ka na. Baka magkasakit ka pa n'yan..., walang malisyo kong sabi.
Paano kayo kuya...,Tanong pa nito sa akin. Dalagang probinsyana pa rin pala ito. Naruon pa rin ang pag-alala sa kapwa kahit sa gitna ng kalagayan n'ya.
At kuya, nahihiya ako magpalit ng damit...,Parang bata na nagsusumamo ang mukha nito.
Ganito nalang, giniginaw na rin ako, at halos madilim na rin, magkasabay nalang tayong maghubad ng damit. Magbihis ka at huhubarin ko ang pantaloon ko. Wala na akong tuyong damit, mag bi-brief nalang ako..., Pangungumbinsi ko sa kanya. Tila nag isip ito ng ilang saglit at sinabing...
Ok...
Tutal tayo lang naman ang nandito Kuya di ba? Di mo naman siguro ipagkakalat na nakita mo na akong nakahubad, hi hi hi...,Parang anghel na itong nakatitig sa akin.
Okay. Promise...,Paniniguro ko sa kanya.

Tumayo ako at tumalikod na. Kinuha ko ang bag ko at pinatong sa upuang nandon sa kwarto. Paglingon ko, naka bra nalang si Naneth at binubuksan na ang botones ng pantalon. Parang tumigigl ang paghinga ko sa nakita. Sa gitna ng makulimlim na paligid, makintab na makintab ang kaputian ni Naneth. Katamtaman ang laki ng mga suso at balingkinitan ang katawan. Promininte ang buto sa balikat na parang sa mga modelo. Nakayuko ito at binaba ang zipper ng pantaloon.

Binaba hanggang tuhod ang pantaloon at kinapa ang garter panty. Kumabog ang dibdib ko sa nakikita. May kung anong init na tumatakbo sa buo kong katawan mula sa aking mga daliri sa paa pa-akyat sa aking pisngi at doon tumigil.

O ba't di ka pa bumibihis? Di ba basa na rin sabi mo ang pantaloon mo?... Oo...,Nagulat ako at parang natauhan.

Binuksan ko na ang botones at binaba ang pantalon kong maong. Sinampay ko ang basa kong pantalon malapit sa t-shirt ko. Kulay puti ang suot kong brief kaya aninag talaga sa unti-unti nang dumudilim na paligid. Lumapit ako sa kanya at inabot ang mga basa n'yang damit.

Basam-basa ang pantaloon, t-shirt at bra nya. Piniga ko muna at sinampay ko rin ang pantaloon n'ya sa tabi ng mga basa ko ring damit ng may nahulog sa sahig na tabla. Ang panty pala ni Naneth na kulay itim din. Nang damputin ko ito, muli na namang tumakbo ang init sa buong katawan ko. Ngayon sa puson ko na tumigil ito.

Naka-nighties na ito at alam kong walang bra. Tutok na tutok kasi ang mga utong nito. Lumakas pa lalo ang ulan at ihip ng hangin.

Maginaw pa rin kuya...Parang wala pa rin akong suot na damit sa ginaw...,Sumamo pa nito.

Lumapit ako sa kanya at bahagyang napangiti.

Neth, nighties lang ang suot mo, natural maginaw pa rin...,Umupo na ako sa tabi n'ya.
He he he, ang cute n'yo palang tingnan na naka brief lang Kuya, para kayong model ng underwear...

Noon ko lang natitigan nang husto ang mukha ni Naneth. Parang sina Jennylyn Mercado at Joyce Jimenez na pinaghalo ang ganda nito. Matangkad tingnan sa 5'5 nitong height.

Parang di ka na giniginaw Kuya ah...,Tumayo ito at nilipat sa tabi ng bag ko ang dala nitong bag. Wala s'yang suot na panty at tanging nighties lang nito ang nagsisilbing pangtakip sa katawan. Kundi dahil sa respeto ko sa tatay nito na tinuturing ko na ring ama-amahan, baka sinunggaban ko na ang katawan ng dalagang ito.' Napailing ko nalang na nabanggit sa aking sarili.

Humakbang na ito pabalik sa kamang inuupuan ko ng umihip ang malakas na hangin. Tinangay hanggang mukha ni Naneth ang suot nitong nighties. Biglang nabilad sa aking mga paningin ang alindog nito. Ang tayong tayong mga suso, ang manipis na balahibong kumukubli sa guhit ng kanyang matambok na kayamanan at ang kanyang kurbang gitara na balakang. ...ËœIto ang isang babaeng ang sarap-sarap anakan' punum-puno ng paghanga at may libog kong bulong sa sarili. Kahit ganoon, pilit ko pa ring pinipigilan ang sarili ko.

Kuya, paki takpan naman ng butas sa bintana malapit sa pinto. Diyan siguro dumadaan ang hangin...,Nahihiyang sabi ni Naneth ng makabawi na at maibaba ang naighties nito. Para akong nagising sa sinabi n'ya. Pag tayo ko halos magkatapat sa kanya, naramdaman ko ang init ng hininga n'ya at ang bango ng kanyang katawan. Matigas na ang titi ko sa loob ng aking kulay puting brief. Napangiti ito at imiwas paakyat sa kama at sinabing...

Ang laki n'yo pala Kuya...
Ano?...,Pakunwari kong walang narinig.
Sabi ko and laki pala ng sa ...Ëœyo...,Walang kime sa boses nito.
Natuwa ako sa narinig.
Sa lamig lang siguro...,Normal ang tono ng sagot ko.

Ewan ko pero para natural lang ang takbo ng usapan naming dalawa. Halos walang malisya at hiya akong nararamdaman sa tinig ni Naneth kahit na ganito ang ayos naming pareho. Naisip ko tuloy, di ko dapat bigyan ng malisya ang mga pangyayari at baka ayaw ni Naneth ng kung ano man ang maaaring mamagitan sa amin ngayon. Baka ma-sampahan pa ako ng rape nito. Wala lang sigurong malisya ang babaeng ito sa akin. Ilang beses na rin kasi akong nakitang naka-brief lang ng dalagang ito noong nanunulyan pa ako sa nayon nila. Pero Dalaga na ito sa edad na 24, lalaki ako at kami lang dalawa ang tao sa kubo.

Ibig mong sabihin, hindi naman talaga ganyan kalaki ...Ëœyan?...,Di ko na alam kung inosente lang talaga o sinasadya na n'ya ang tanong.
Ang ibig kong sabihin, malaki s'ya dahil nagiginawan...,Lalong lumakas ang init sa puson ko, bumaba na ito ng bahagya sa bayag ko. Biglang gumuhit ang kidlay at dumagundong ang isang napakalakas na kulog. Tumalon dahil sa pagkabigla si Naneth at napayakap sa akin. Ramdam ko ang lambot ng nangingnig n'yang katawan na napadikit sa katawan ko. Malambot ang kanyang mga suso na naiipit sa matipuno kong dibdib. Sa pagkabigla ko rin, nahagkan ko na pala s'ya.

Amoy ko ang bango ng kanyang buhok at ramdam ko ang kanyang mga palad na nakalapat sa likod ko. Naramramdaman ko rin ang kanyang mainit na hininga at ang malambot n'yang puson habang naiipit sa gitna naming dalawa ang matigas kong pagkalalaki. Mabuti nalang at matangkad ako sa kanya ng mga tatlong pulgada at matipuno ang pangangatawan dahil sa ka e-excersie. Baka natumba na kami kung di ko natama ang balance ko ng bigla s'yang tumalon sa akin.

Itutuloy...