#18 James Yap

#18 James Yap

Habang buhay na yata kita hindi makakalimutan James Yap. Gusto kung gawing kalimutan ka pero hindi ko magawa dahil ikaw ang iniidolo ng aking asawa at dalawang anak na lalaki na nahihilig na sa larong basketball sa mura nilang edad.

Kapag may laro ang team mo, hindi ko na sila maistorbo sa panonood sa TV at sa tuwing kayo ang magwawagi abot-tenga ang ngiti nila lalo na kapag ikaw pa ang napiling best player of the game.

Noong nag-grandslam kayo bumili ang mister ko ng tag-iisang kopya ng mga newspaper at tabloid para piliin ang may pinaka-magandang write-ups tungkol sa pagiging grandslam champion nyo na ipina-frame niya upang i-display sa wall ng aming business na ticketing boot.

Ganoon na lang ang paghanga sayo ng aking asawa na naipasa niya sa aming dalawang anak na lalaki. Hinahangaan ka niya hindi lang dahil sa magaling kang maglaro ng basketball kundi pareho kayong red warriors. Should I say… pare-pareho tayo naging bahagi ng red warriors.

Magandang araw. Ako po si Jane, 31 years old, happily and faithfully married to my husband, who is a businessman, meron kaming dalawang anak na lalaki, the oldest is 8 years old and the youngest is 6 years old.

Ang ikukuwento ko po sa inyo ay ang aking sekretong karanasan noong nag-aaral pa lamang ako ng college sa University of the East way back from 2000 to 2004. I was an student of Business and Art there and was a while an active in campus journal being a writer and resercher.

If you experienced studying in a university na kasali sa University Athletic Association of the Philippines o mas kilala sa abbreviation na UAAP, tulad ng school na pinasukan ko, you would feel na kailangan mong ma-interview ang mga athletes sa school mo if you were a member of campus journal, because they were/are the stars in the school, specially the basketball players.

Sila yung laging sikat sa campus na parang napakahirap lapitan at kausapin para makunan ng insight dahil nasa kanila ang lahat ng mata. Wala kang chance na makausap sila if you were not a senior writer in the campus assigned to cover them or if you were not renowned sport writter from sport magazine, kaya hirap akong maka-interview ng isa man lang sa kanila dati during may brief stint in a campus journal.

Junior writers in the journal club like me was allowed to interview only those players not belong to the so-called 'TEAM ONE' o mas kilala sa tawag na pang UAAP season. Ito yung mga players na matataas ang kalibre na pwedeng maglaro sa PBA in the future.

Yung mga try-outs na hindi nakasama sa TEAM ONE ay mapupunta sa TEAM TWO o tinatawag na pang low level competition lang. Sa amin kasi na member ng UAAP, matalo ka na sa ibang uri ng liga, huwag lang sa UAAP, the same goes to the other universities kaya yung matataas ang kalibre na maglaro ng basketball lang ang nasasama sa TEAM ONE.

I do believe na ang ibang university may ganoon din, may TEAM ONE at TEAM TWO, minsan may TEAM THREE pa. Ganoon katindi ang mga players ng UAAP. Sometimes other universities resorted to pirate some potential players from the junior team ng ibang university.

Year 2002-2003, I was third year college that time when I entered into the campus journal club and It took one year pa para maging senior writer ako at magkaroon ng rights to interview those players na nasa TEAM ONE, pag graduate na ang mga senior sa club namin kung saan kasabay din nilang magga-graduate sa school ang 'big star' sa TEAM ONE ng era na iyon na si Ronald Tubid.

"Okay lang", I told to myself, willing ako maghintay pa nang isang taon para maging senior writer at ayos lang kung hindi ko na ma-interview si Ronald Tubid (graduate na siya by that time na maging senior na ako). Tingin ko kasi noon na kahit mag-graduate na si Ronald Tubid ay meron pa rin namang mga players na pwede pang ma-interview sa UE's TEAM ONE na iyon.

Walang iba kundi sina Paul Artadi at ang gwapo at misteryosong si James Yap. They were both third year college na katulad ko. Mga third year college na kasama ni Ronald Tubid sa first five player ng UE sa mga laro nito sa UAAP, I forgot the other two players na kasama nila sa first five dahil hindi na nakapaglaro ang mga ito sa PBA after mag-graduate nang college.

Kaya okay lang na maghintay pa ako ng isang taon para makapag-interview ng players from TEAM ONE kasi alam ko mai-interview ko pa ang magaling na ball-handler na si Paul Artadi at ang gwapong misteryoso na si James Yap na during his three years of playing sa UE ay halos agawin na kay Ronald Tubid ang pagiging main man ng UE dahil sa sobrang galing maglaro ng basketball.

Because of Ronald Tubid, Nino Canaleta, Paolo Hubalde, Paul Artadi and James Yap, nakabalik ang school namin sa Final Four kung saan matagal rin hindi narating ng aming school sa maraming taon, kaya the following year ay ang taas ng expectation sa school namin at kay James Yap dahil siya na ang magiging team captain at ‘star’ ng UE sa pag-alis ni Ronald Tubid.

Year 2003-2004, Season 66 ng UAAP. Isa na ako sa mga senior writer sa school namin at may clearance na ako para ma-interview ang TEAM ONE namin and it was happen na sila rin ang lumalabas na favourite na mag-uuwi ng championship ng UAAP base sa pag-aaral ng mga kilalang sport analyst dahil mas maganda daw ang rosters nila compare sa roster ng defending champion na De La Salle University at arch-rival nitong Ateneo de Manila University.

For the past few years kasi laging De La Salle at Ateneo ang naghaharap sa finals, pero that year, 2003-2004, medyo humina ang roster nila. Tanging si Mack Cardona na lang ang naiwang magaling sa De La Salle nang maka-graduate na sina Ren-Ren Ritualo at Mike Cortez; samantalang sa Ateneo naman ay tanging sina Rich Alvarez at Lary Fonacier na lang ang natira dahil graduate na rin ang big man at star player nila na si Enrico Villanueva.

Si Ronald Tubid lang ang nawala sa roster ng UE, kaya UE ang inaasahang magiging champion ng Season 66 (2003-2004) kaya every practice ng UE nakamasid kaming mga taga-campus journal club and hoping na lagi namin silang ma-interview kahit kai-interview lang namin sa kanila.

Lalong lumakas ang expectation sa UE ng walang kahirap-hirap na nakapasok uli ito sa Final Four at hinirang na 2003-2004 Most Valuable Player ng UAAP si James Yap at Most Efficient Player naman si Paul Artadi.

Akala nang lahat tuloy-tuloy na iyon hanggang finals pero hindi inaasahan ng lahat na matatalo ang school namin sa Far Eastern University, na tanging binabanderahan lang ng kanilang lone-star na si Arwind Santos, sa semi-finals and eventually, FEU pa ang nag-champion that season defeating Ateneo. Ini-expect kasi nang lahat na UE at Ateneo ang maghaharap sa finals at UE ang magwawagi pero nasulot kami ng FEU.

Malungkot ang buong campus sa pagkatalo naming iyon kasi nga paano kami matatalo samantalang kami ang may pinakamalakas na line-up at si James Yap ang pinaka-magaling na UAAP player that season, kaya ganoon na lang kami kalungkot.

Nevertheless, bumawi naman si James Yap sa aming mga taga-UE dahil dalawang championship ang ibinigay niya after that disappointing UAAP Season. Nag champion ang UE noon sa Bantay-Bata Cross-over Cup at sa Inaugural ng Collegiate Champions League kung saan si Arwind Santos at ang buong TEAM ONE ng FEU na nag-champion sa UAAP ang nakaharap ng UE sa finals.

Of course pag nag-champion, may celebration. All were invited sa party, specially the campus journal club kung saan isa na ako sa maraming senior writers; pero dahil hindi UAAP championship ang pinagse-celebrate, tinatamad pumunta ang mga writers na member namin kaya nag-designate na lang kami ng pupunta para mag-cover ng event na iyon.

Napagpasyahan naming mga senior na sa amin lang pipili ng magko-cover ng celebration ng basketball team, hindi sa junior, para ipadama sa mga junior writer yung ipanadama sa amin ng mga dating senior noong junior pa kami, yung hindi ka pwedeng humarap sa TEAM ONE kapag junior writer ka pa lang.

Ewan ko kung malas o swerte dahil isa ako sa dalawang senior writer na naatasang mag-cover ng celebration party ng basketball team. Yung isang kasama ko nag-volunteer samantalang ako ay nabunot sa ginawa naming bunutan na sasama doon sa nag-volunteer.

So pumunta kami sa celebration party ng basketball team at nagulat kami dahil halos langawin ang event na iyon. Tama yung mga ibang kasamahan naming writer at researcher sa pagsasabing walang masyadong pupunta sa celebration na iyon dahil hindi naman iyon related sa UAAP.

Dahil konti lang ang dumalo sa celebration na ginanap sa auditorium hall, nagkaroon kami ng chance ng aking kasamang writer na makasalamuha ang basketball team after namin silang ma-interview. They invited us na saluhan sila sa kanilang table.

Madaming table doon and we shared the table with some of their players. Masaya silang kausap and we enjoy their company hanggang lumapit sa table namin si James Yap para kamustahin kami kung nag-e-enjoy daw ba kami sa celebration na iyon.

“Of course naman”, ang sabi namin ng kasama ko. Tinanong ni James Yap ang kasama ko kung siya yung girlfriend nang dating fourth year player na kasama nila James Yap na kasabay nag-graduate ni Ronald Tubid na sinagot naman ng kasama ko nang “Oo pero wala na kami”.

I was shocked that time kasi that time ko lang nalaman na yung kasama ko ay girlfriend pala ng dating member ng UE’s TEAM ONE kaya pala volunterism ito sa pag-cover ng celebration na iyon at reason pala kung bakit kasama namin sa table ang mga ibang players from TEAM ONE.

Pagkatapos nilang mag-usap ng kaunti ay ako naman ang pinagbalingan ni James Yap. “Ikaw kanino ka namang girlfriend?” ang tanong sa akin ni James Yap na sinagot ko nang “wala akong boyfriend na basketball player”.

Wala akong boyfriend na basketball player dahil ang boyfriend ko noon ay isang simpleng studyante lang ng Business and Arts sa school na yun rin at kaklase ko since first year college na naging asawa ko ngayon at ama ng dalawang anak ko na umiidolo kay James Yap.

Ibinalik ni James Yap ang pagtatanong sa kasama ko. Tinanong niya uli ito kung sino na ngayon ang boyfriend nito sa mga kakampi niya. Hindi ko alam pero parang iba ang dating ng tanong na iyon ni James Yap sa kasama ko dahil parang sinasabi nito na sino na ngayon sa mga kasamahan niya ang may hawak sa kanya o sabihin nating ‘sumalo’. Ganoon ang parang pahiwatig ni James Yap lalo na noong nagkatinginan at nag-ngitian silang mga players.

“Captain bata ko na ito ngayon”, ang nakangiting sabi ng isang player na katabi ng kasama ko. “Ganoon ba? Akala ko wala pa eh”, ang sagot na lang ni James Yap na para bang nanghihinayang dahil meron na palang may hawak sa kasama ko.

“Iyan Kap, wala pang may hawak baka gusto mong diskartehan”, ang sabi ng isang player kay James Yap habang inginunguso ako. “Umm.. baka naman sa inyo na ito” ang tanong ni James Yap sa mga kasamahan niyang players na kasalo namin sa table.

“Hindi pa Kap. Disdiskartehan pa lang sana namin kaya lang baka gusto mo, ikaw na lang ang dumiskarte”, ang sagot uli ng player na nagnguso sa akin kay James Yap. Walang-hiya para akong give-away ng mga sandaling iyon na basta na lang didiskartehan.

Umalis sa pagkaka-upo yung isang player na katabi ko sa right side ko upang paupuin si James Yap sa tabi ko para magka-usap kami. Parang mali dahil tingin sa akin ng mga player na ito katulad ako ng kasama ko na everybody’s girl. Nakakainsulto on my part but I felt na parang napaka-ganda ko that night dahil isang James Yap na sikat sa campus namin ang nagkaka-interest sa akin.

Sa campus kasi kapag girlfriend ka nang isang varsity player ng basketball na nasa TEAM ONE ibig sabihin noon maganda ka katulad ng aking kasama, pero wala akong naging boyfriend na player kahit sa TEAM TWO kasi simple lang ang looks ko kaya mga simpleng guys lang din ang nagiging manliligaw ko; but that night parang ako yung pinaka-maganda sa campus namin dahil ‘star’ ng TEAM ONE ang nagkaka-interest sa akin.

I discovered more information from the players and the Campus Journal Club dahil sa pag-upo ko doon kasama yung isa ko pang kasamang writer. Nalaman ko na yung mga datihang writers at mga datihang players ay may mga mutual understanding o secret relationship kaya ganoon na lang pala nila kami ituring ng kasama ko. They thought na nakikipag-minngle din kami sa mga players, maybe right doon sa kasama ko pero hindi ako. Hindi ako o wala akong ka-mutual understanding o ka-secret relation in any player sa basketball team mapa-TEAM ONE o TEAM TWO.

Yung ang ini-insist ko sa kanilang mga player, including kay James Yap, na hindi ako katulad ng kasama ko na naging bata nang dating senior player at ngayon ay bata naman ng bagong senior; pero parang wrong move yung ginawa kung iyon dahil naging mas interesado pa sa akin si James Yap.

Almost two hours akong binola ni James Yap at ng ibang players para ‘bumigay’ kasi I felt na parang tag-libog si James ng gabing iyon and I was his prospect, ewan ko kung bakit ako ang prospect niya, maybe sawa na siya sa mga ‘bata’ niya kaya ako ang napagdiskitahan. Common knowledge naman kasi sa aming mga member ng journal club na maraming ‘bata’ si James Yap at ang ilang players, hindi lang namin iyon isinusulat bilang respect sa future star ng Philippines’ Basketball.

“Swerte mo naman, si James Yap pa nagka-type sayo”, bulong ng kasama ko nang pansamantalang tumayo ang mga players upang magpasalamat sa mga ilang dumalo sa celebration na iyon bilang hudyat ng pagtatapos. “Kursunada ko yan kaso akala ko hindi niya ako type kaya pinatulan ko na yung isang ka-teammate nila, kung alam ko lang sana naghintay pa ako, sayang talaga”, ang sabi pa niya sa akin.

“Anong gagawin ko?”, ang tanong ko sa aking kasama. “Pag-inaya ka mamaya, e di sumama ka. Swerte mo kasi si James Yap yan”, ang advice niya sa akin na hindi ko maintindihan. “Saan ako sasama?”, ang tanong ko uli. “Kung saan ka dalhin”, ang nakangiti niyang sabi sa akin.

Sinabi ko sa kasama ko na hindi ako sasama kay James Yap kung sakaling ayain ako nito kung saan man pero huwag daw akong matakot sabi ng aking kasama dahil mabait daw si James Yap. Sinabi rin niya na sa Journal Club ay tanging ako lang daw ang hindi sasama kay James Yap kung sakaling hindi ko ito sasamahan kapag nag-invite. Lahat daw kasi dati na senior writer na nagustuhan at inaya ni James Yap ay sumama lahat. Isang information na naman na aking natuklasan kaya pala ayaw kaming palapitin ng mga senior sa TEAM ONE noong junior writer pa kami dahil ayaw pala nang mga senior na sa aming mga junior mapunta yung attention ng mga TEAM ONE noon.

Hindi pa ako nakakapagpaliwanag sa kasama ko kung bakit ayaw kung sumama kay James Yap kung sakaling aayain ako nito kung saan man, nang nagsibalikan na sa mga table ang mga player upang kausapin kaming mga naiwan nila na naiwan sa mga dumalo na naglabasan na.

Doon ko pa lang napansin na puro babae pala kaming naiwan. Bawat player pala ay may prospect na babae na at ako nga ang natapat kay James Yap kung saan nakatingin sa akin ang ilang babae na para bang naiinggit dahil napunta sa akin ang pinaka gwapo at main-man ng basketball team.

“Congrats mga bata and Enjoy the long night, see you on Monday na lang”, ang sabi ng coach ng UE Red Warriors noon na si Coach Boyzie Zamar that kicked the players to invite their girlfriend or prospect girl to come with them kung saan man.

“Lets go, sama ka muna, maaga pa naman, may pupuntahan tayo”, ang aya sa akin ni James Yap habang hinihintay ang aking kamay na humawak sa kanyang kamay na nag-aanyaya. “Sige na, sama ka na”, ang mahina at masayang sabi nang kasama ko na para bang pinipilit akong sumama kay James Yap dahil itinutulak ako mula sa aking likod.

I don’t know what to think that moment pero humawak na rin ako sa kamay ni James Yap para hindi ito mapahiya habang nakatingin sa amin yung ibang players at mga babae na ka-patner nila. From there isinakay ako ni James Yap sa Honda CRV niya at lumabas kami ng campus, kasabay ng iba pang sasakyan ng ibang players.

Past ten o’ clock in the evening na iyon at tumuloy kami sa isang apartment sa may Gastambide kung saan doon rin tumuloy ang ibang sasakyan. Apartment iyon para sa mga basketball players. Nagkasabay-sabay pa kami ng ibang players at babae sa pagpasok sa main alley ng appartment papunta sa mga individual unit ng mga players.

Ipinasok ako ni James Yap sa unit niya. Isa lang iyong room na hindi naman kalakihan at hindi rin kaliitan. Kumpleto iyon ng gamit mula sa kitchen ware hanggang sa computer set at may sarili iyong comfort room na ipinagmamalaki sa akin ni James Yap dahil yung room na iyon lang daw ang may sariling comfort room sa floor na iyon. Unit daw iyon ni Ronald Tubid dati na obvious naman dahil nandoon sa wall yung name and signature ni Ronald Tubid at ng iba pang dating star player ng UE tulad nila Bong Ravena, Jolly Escobar, Jerry Codinera, Allan Caidic at madami pang iba, ibinigay daw sa kanya ng UE ang unit na iyon after mag-graduate ni Ronald Tubid at nakatakda naman daw niyang ipamana kay Paolo Hubalde, ang susunod na team captain ng UE.

That would be the last time na may dadalhin siyang babae sa apartment na iyon ang sabi niya sa akin kaya masuwerte daw ako dahil ako yung huling babaeng ipinasok niya sa apartment na iyon. Ewan ko kung matutuwa ako o mababastusan sa sinabi niyang iyon dahil parang inamin na rin niyang madami na kaming babaeng ipinasok niya doon during his tenure nang paninirahan doon, idagdag pa yung mga babaeng ipanasok doon ni Ronald Tubid at ng mga datihang star player ng UE na nag-occupied din ng unit na iyon.

Hindi na kami nagpatumpik-tumpik pa ni James Yap, sabay kaming naligo ng hubo’t-hubad ng ayain niya akong mag-shower. Unang (at huling) pagkakataon ko iyon na nagtaksil ako sa aking asawa na boyfriend ko pa lamang noon pero wala akong kabang naramdaman bagkus parang excited pa nga ako na may mangyayari sa amin ni James Yap.

Nawala kasi ang takot ko noon ng makita kung madami pala kaming babae na pumunta o nadala doon sa apartment na iyon. One-on-one pala ang labanan, akala ko kasi noon ay madami silang gagalaw sa akin kung sakaling pumayag ako pero noong nakita kung bawat isang player pala ay may kanya-kanyang patner ay nawala ang aking pangamba at napalitan iyon ng excitement at libog na rin dahil si James Yap yata ang ka-patner ko.

Kaya hindi na ako nagpakimi nang ayain akong mag-shower ni James Yap, inisip ko noon na isang beses lang naman mangyayari iyon at hindi naman siguro malalaman ng boyfriend ko na makikipagtalik ako kay James Yap dahil hanggang hapon lang ang subject niya at alam kung wala siya sa celebration party kaya hindi niya nakitang sumama ako kay James Yap.

Sa loob pa lang ng CR talagang ramdam na ramdam ko na ang panggigil ni James Yap sa akin dahil tayong-tayo na agad ang kanyang malaking armas na mukhang hindi ko kakayanin kung sakaling ipapasok na niya iyon sa aking hiyas. Noon lang ako nakakita nang ganoong kalaking armas, malaki din yung sa boyfriend ko pero sobrang laki talaga yung kay James Yap.

Balewala sa kanya kung yumuko siya ng husto para masuso lang ang aking mga suso habang nakatayo kaming pareho. 6’3 kasi ang height niya samantalang 5’2 lang ang aking height kaya sobrang yuko at bent ng tuhod ang ginawa niya masumpungan lang ng kanyang bibig ang magkabila kung suso na sinasabayan niya ng pagkapa at paghimas sa hiwa ng aking hiyas habang nasa-shower kami. Kakaibang sex experience iyon dahil hindi namin ginagawa iyon ng aking boyfriend.

Hindi ako nagpatalo kay James Yap. Inisip ko na once in a life time lang pwedeng mangyari iyon dahil baka kinabukasan pag sikat na si James Yap ay hindi na ako makilala kaya pinagbutihan ko rin ang sandaling iyon. Pagkatapos niyang susuhin ang aking mga suso ay niluhuran ko siya upang isubo ang kanyang malaking armas habang nakatayo siya. Hindi ko kayang isubo iyon ng buo pero sinuklian ko na lang ng matinding paghimod sa katawan at sa itlog na nagustuhan ni James Yap.

Ilang minuto lang kami sa loob ng CR dahil ng masabon na namin ang dapat sabunin ay lumabas na kami upang sa kama na ituloy ang aming once in a life time na experience. Pagdating sa kama para akong bata na nire-rape ni James Yap dahil sa sobrang laki niya. Sapong-sapo ng kanyang naglalakihang mga kamay ang aking magkabilang suso nang lamasin na niya ito habang naka-upo kami at naka-position siya sa aking likod at sinisimsim ang aking leeg.

Kahit hindi pa nagsasawa sa paglamas sa aking mga suso ay pinagbalingan na nang isa niyang kamay na malaki ang aking hiyas habang nasa ganoong position pa rin kami. Hinaplos-haplos niya ng madiin ang hiwa nang aking hiyas hanggang ipasok na niya ang daliri niya dito at fingerin ako ng walang humpay habang nakaupong nakasandal sa matipuno niyang katawan.

Sobrang mag-init pala si James Yap dahil kapag nag-init ay tuloy-tuloy na at wala ng preno tulad sa paglalaro nang basketball dahil iyon lang ang foreplay na nangyari sa amin. Pagkatapos niyang simsimin ang aking leeg lamutakin ng todo ang aking mga suso at fingerin ang aking hiyas ng walang pakundangan ay inihiga na niya ako upang kantutin na agad. Hindi niya ako hinayaang makaganti.

Hindi niya ako tinanong kung kakayanin ko ba o hindi ang kanyang sobrang laking armas dahil walang sabi-sabing ibinaon na lang niya ito ng tuluyan sa kaibuturan ng aking hiyas na dahilan ng aking pagsigaw ng malakas na “ARAY!”. Sigaw ako ng sigaw ng malakas na ‘aray’ dahil hindi siya nagpaawat sa pag-shoot ng kanyang armas sa aking hiyas. Bawat pag-shoot niya ay talagang nanggagaling sa labas na parang three-point shoot kaya mabigat talaga kung pumasok sa ring.

Wala akong maramdamang sarap sa una dahil puro sakit sa aking kaibuturan ang bawat pag-shoot niya ng malalayo at mabibilis, wala ring humpay ang aking pagsigaw ng ‘aray’ na siyang naging dahilan upang kumatok sa kabilang dingding yung nakatirang player sa unit na iyon, kung sino man siya.

Doon lang parang nag-facing ng laro si James Yap, binagalan niya ang face nang laro at doon ko na feel ang sarap na dulot ng malaking armas niya. Masakit kapag bumabaon ng todo pero incomparable naman ang sarap kapag humahagod na sa laman ng hiyas ko ang mataba at malaki niyang armas. Sobrang sarap na siyang nagpa-ungol na sa akin ng malakas at walang humpay.

I don’t mind kung may makarinig na iba sa pag-ungol ko because I presumed na sa ibang unit may nagtatalik na rin. I told to myself na palakasan at pagandahan na lang kami nang ungol na alam kung ako ang mananalo dahil isang James Yap na star palyer, gwapo at may malaking armas ang umaangkin sa akin.

Matagal akong inangkin ni James Yap ng gabing iyon dahil mukhang sanay na siya upang hindi agad labasan or sa dami na siguro nang laro niya sa mga babae ay marunong na siyang mag-facing para hindi agad labasan. Nilabasan na kasi ako pero siya hindi pa. Matindi ang kanyang pangangatawan at resistensya kaya sobrang tagal niya akong inaangkin. Hindi ko naman masabi sa kanya na tama na at hindi ko na kaya dahil seryoso ang kanyang mga mata habang patuloy na inaatake ang ring na aking hiyas.

Matagal bago ko naramdaman na nilabasan siya na ipinutok niya sa aking loob, akala ko tapos na pero tuloy pa rin siya sa pag-atake. Parang overtime sa laro, tuloy-tuloy lang siya sa pag-shoot kahit na tambak na ang kalaban. Walang hugutan ng armas na tiniis ko na lang hanggang sa muli na naman siyang labasan sa aking loob.

Iba talaga pag athlete, walang kapaguran o matagal mapagod. Hindi iyon kaya ng boyfriend ko. Pagkatapos ng isang round kailangan muna magpahinga nang boyfriend ko nang matagal para maka-second round uli, pero si James Yap hindi kinailangan magpahinga, diretso sa overtime agad.

Sobrang sarap at sakripisyo ang nangyari sa akin ng gabing iyon pero okay lang dahil sabi nga nang sabi ko at sabi nang kasama ko na ‘James Yap’ iyon. Swerte daw ang ayain nito.

Pagkatapos namin magtalik ay hinatid ako ni James Yap sa ilalim ng tulay ng Quiapo dahil doon ako sumasakay ng FX pauwi. Nagpasalamat siya sa akin sa mga isinulat ko tungkol sa kanya sa Campus Journal namin at simula noon madami nang nangyari sa buhay ni James Yap kung saan ang alala ko sa kanya ay isa na lamang history.

Hindi iyon nalaman ng boyfriend ko, na asawa ko na ngayon at ama nang dalawang anak ko. Wala akong balak na ipagtapat sa kanya iyon hindi dahil natatakot ako, kundi baka hindi niya ako paniwalaan bagkus ay pagtawanan pa niya ako at sabihan ng nangangarap ng gising.

Sino nga naman ba ako kumpara sa mga naging karelasyon ni James Yap, isa lamang akong hamak na campus writer noon.

GO RED WARRIORS!